ماموریت ماه ناسا: پرتاب، خدمه، مسیر بازگشت به خانه

ماموریت آرتمیس 1 ناسا که قرار است روز چهارشنبه بلند شود، یک سفر 25 و نیم روزه فراتر از سمت دور ماه و بازگشت است.

یک پرواز بدون سرنشین دقیقاً طراحی شده باید تصاویری دیدنی و همچنین داده های علمی ارزشمندی را به همراه داشته باشد.

– انفجار –

موشک غول پیکر سیستم پرتاب فضایی اولین پرواز خود را از مجتمع پرتاب 39B در مرکز فضایی کندی در فلوریدا انجام خواهد داد.

چهار موتور RS-25 آن، با دو تقویت کننده سفید رنگ در دو طرف، 8.8 میلیون پوند (39 مگان نیوتن) نیروی رانش تولید خواهند کرد که 15 درصد بیشتر از موشک Saturn V برنامه آپولو است.

دو دقیقه دیگر، رانشگرها دوباره به اقیانوس اطلس سقوط خواهند کرد.

پس از هشت دقیقه، مرحله اصلی، به رنگ نارنجی، به نوبه خود کاهش می یابد و کپسول خدمه Orion را به مرحله میانی نیروی محرکه برودتی متصل می کند.

این مرحله یک بار به دور زمین می چرخد، اوریون را به سمت ماه می گیرد و حدود 90 دقیقه پس از بلند شدن ناپدید می شود.

– مسیر –

تنها چیزی که باقی می ماند اوریون است که در آینده فضانوردان را حمل خواهد کرد و از یک ماژول خدماتی ساخته شده توسط آژانس فضایی اروپا نیرو می گیرد.

رسیدن به ماه چندین روز طول می کشد و در نزدیکترین فاصله آن در فاصله 60 مایلی (100 کیلومتری) از آن پرواز می کند.

ریک لابرود، مدیر ماموریت گفت: “این فوق العاده خواهد بود. ما نفس خود را حبس می کنیم.”

این کپسول موتورهای خود را برای رسیدن به یک مدار رتروگراد دور (DRO) در فاصله 40000 مایلی آنسوی ماه روشن می کند که برای فضاپیمایی که برای حمل انسان طراحی شده است رکوردی بی سابقه است.

«دور» به ارتفاع زیاد اشاره دارد، در حالی که «پس‌رونده» به این واقعیت اشاره دارد که جبار دور ماه در جهت مخالف مدار ماه به دور زمین خواهد چرخید.

DRO یک مدار پایدار است زیرا اجسام بین کشش گرانشی دو جرم بزرگ متعادل هستند.

جبار پس از عبور از ماه برای استفاده از کمک گرانشی آن، سفر بازگشت خود را آغاز خواهد کرد.

– سفر به خانه –

هدف اصلی این ماموریت آزمایش سپر حرارتی کپسول است، بزرگترین کپسول ساخته شده تا کنون، به اندازه 16 فوت (پنج متر) قطر.

در بازگشت از جو زمین، باید سرعت 25000 مایل در ساعت و دمای 5000 درجه فارنهایت (2760 درجه سانتیگراد) را تحمل کند.

جبار در حالی که با سرعت کمتر از 20 مایل در ساعت توسط یک سری چتر نجات کاهش می یابد، از سواحل سن دیگو به اقیانوس آرام فرود می آید.

غواصان کابل هایی را برای یدک کشی آن به یک کشتی نیروی دریایی ایالات متحده در چند ساعت وصل می کنند.

– خدمه –

این کپسول مانکنی به نام Moonikin Campos را به نام مهندس افسانه‌ای ناسا که آپولو 13 را نجات داد، به جای فرماندهی که یونیفرم کاملاً جدید آژانس را پوشیده است، حمل می‌کند.

کامپوس به حسگرهایی برای ثبت شتاب و ارتعاش مجهز خواهد بود و همچنین با دو آدمک دیگر همراه خواهد بود: هلگا و زوهر که از موادی ساخته شده اند که برای تقلید از استخوان ها و اندام ها طراحی شده اند.

یکی از جلیقه های تشعشعی می پوشد در حالی که دیگری نمی پوشد تا تأثیرات تشعشعات را در اعماق فضا آزمایش کند.

– چه خواهیم دید؟ –

چندین دوربین روی هواپیما به شما امکان می دهد کل سفر را از زوایای مختلف دنبال کنید، از جمله از دید یک مسافر در کپسول.

دوربین‌های انتهای پنل‌های خورشیدی از کشتی با ماه و زمین در پس‌زمینه سلفی می‌گیرند.

– CubeSats –

Life با نمایش فناوری به نام Callisto، با الهام از کامپیوتر سخنگو Starship Enterprise، هنر را تقلید خواهد کرد.

این یک نسخه بهبود یافته از دستیار صوتی الکسای آمازون است که از مرکز کنترل برای تنظیم نور در کپسول یا خواندن اطلاعات پرواز درخواست می شود.

ایده این است که زندگی را برای فضانوردان در آینده آسانتر کنیم.

علاوه بر این، محموله ای از 10 دستگاه CubeSats، ریزماهواره هایی به اندازه جعبه کفش، از مرحله بالایی موشک مستقر خواهند شد.

آنها اهداف زیادی دارند: مطالعه یک سیارک، مطالعه تأثیر تابش بر موجودات زنده، جستجوی آب در ماه.

این پروژه‌ها که به‌طور مستقل توسط شرکت‌ها یا محققان بین‌المللی انجام می‌شوند، از فرصت نادر پرتاب به اعماق فضا استفاده می‌کنند.