برخورد سیارک قاتل: به طور معجزه آسایی، این دایناسورها از انقراض دسته جمعی جلوگیری کردند

پرندگان تنها گروهی از دایناسورها هستند که از برخورد وحشتناک سیارکی که باعث انقراض دسته جمعی دایناسورها در حدود 66 میلیون سال پیش شد جان سالم به در بردند. به گزارش Interesting Engineering، دانشمندان سال‌ها متعجب بودند که چرا پرندگان، نوادگان دایناسورها، زنده مانده‌اند، در حالی که بسیاری دیگر، از جمله غول‌های ترسناکی که همه آنها را می‌شناسیم، زنده مانده‌اند. اکنون، دو مطالعه جدید بر روی یک پاسخ ممکن متمرکز شده اند: پوست اندازی.

اهمیت پوست اندازی به عنوان مکانیزم بقا پس از برخورد سیارک

پوست اندازی زمانی است که پرندگان پرهای قدیمی را می ریزند و پرهای جدید رشد می کنند. پرها از پروتئینی به نام کراتین ساخته شده اند که همان ماده ای است که مو و ناخن انسان را می سازد. پرها برای پرندگان مهم هستند زیرا به پرواز، شنا، جذب جفت، گرم ماندن و محافظت از پوست آنها در برابر نور خورشید کمک می کنند.

پرها ساختارهای پیچیده ای هستند که نمی توان آنها را ثابت کرد، بنابراین پرندگان پوست اندازی می کنند تا جایگزین پرهای قدیمی شوند. پرندگان مدرن سالی یک بار پوست اندازی می کنند و چندین پر را در یک زمان در طی چند هفته تغییر می دهند. به این ترتیب، آنها هنوز هم می توانند هنگام پوست اندازی پرواز کنند. برخی از گونه های دیگر پرندگان مانند اردک ها به یکباره تمام پرهای خود را از دست می دهند و به سرعت پرهای جدید رشد می کنند، اما این اتفاق نادر است.

کهربا راز پوست اندازی باستانی را فاش می کند

محققان پوست اندازی را در پرندگان باستانی با استفاده از فسیل هایی که 99 میلیون سال پیش در کهربا شکار شده بودند، مورد مطالعه قرار دادند. آنها پرهای حفظ شده از پرندگان کوچک را در کهربا پیدا کردند که اولین شواهد محکم از پوست اندازی نوجوانان را فراهم می کند. پرها ترکیب عجیبی از خصوصیات داشتند که در هیچ گونه زنده پرنده کوچکی یافت نمی شد. همه پرها همزمان شروع به رشد کردند که غیرعادی است.

محققان بر این باورند که این پرها متعلق به گروهی از پرندگان به نام Enantiornithines بوده که اکنون منقرض شده اند. این پرندگان ترکیبی از صفات داشتند. برخی از پرندگان تازه متولد شده که به پرندگان آلتریشیال معروف هستند، بدون پر از تخم بیرون می آیند و نیاز به مراقبت زیادی از سوی والدین خود دارند. برخی دیگر که گونه های Precocial نامیده می شوند، با پر متولد می شوند و می توانند خود به خود رشد کنند. اما همه بچه پرندگان از طریق پوست اندازی می گذرند که به انرژی زیادی نیاز دارد.

انانتیورنیتین ها از انقراض دسته جمعی ناشی از برخورد سیارک جان سالم به در نبردند. پرهای پرندگان کوچکی که در کهربا یافت می شوند نشان می دهد که هنگام برخورد سیارک به آنها در میانه پوست اندازی بوده اند. این تاثیر باعث کاهش دما و کمیاب شدن منابع شد. Enantiornites نمی توانستند گرم نگه دارند و منابع کافی برای زنده ماندن نداشتند. آنها در نهایت ناپدید شدند.

با این حال، برخی از اجداد پرندگانی که سالی یک بار پوست اندازی می کنند، ممکن است از برخورد سیارک جان سالم به در ببرند. این امر راه را برای تکامل پرندگانی که امروزه می بینیم، مانند رابین و کبوتر، هموار کرد. پوست اندازی ممکن است نقش مهمی در بقای آنها در طول انقراض دسته جمعی داشته باشد.