برنامه قهرمانان واقعی پیش رو: همکاری برای محافظت از زمین در برابر سیارک ها

بعید است که این اتفاق بیفتد، اما اگر یک شی فضایی بزرگ به زمین برخورد کند، نتیجه فاجعه بار خواهد بود. بشریت باید از هم اکنون آماده سازی را آغاز کند.

این یکی از اصلی‌ترین فیلم‌های فاجعه است: یک صخره فضایی عظیم به سمت زمین می‌رود و قهرمان با شکوه خود را در یک گلوله آتشین هسته‌ای قربانی می‌کند تا بشریت را نجات دهد. در واقع، نجات سیاره از یک سیارک در حال نزدیک شدن، کمتر یک قهرمان اکشن و بیشتر یک تلاش مشترک خواهد بود: طرفین باید برای اطمینان از آماده شدن زمین، برنامه‌ریزی کنند و رویکرد خود را هماهنگ کنند.

اما تلاش‌های آمادگی کنونی پراکنده و ناهماهنگ است. روز جهانی سیارک بهترین زمان برای بررسی میزان پیشرفت بشر و کارهایی است که باید انجام شود.

اجرام نزدیک به زمین مانند سیارک ها، شهاب سنگ ها و دنباله دارها سیاره را تهدید می کنند. آنها در انقراض دسته جمعی قبلی، از جمله دایناسورها، دخیل بوده اند.

برخورد جسمی به زمین می تواند دهانه ای به قطر کیلومترها ایجاد کند، زیرساخت های دور را تکان دهد و سیاره را زیر غبار بپوشاند و اثرات متعاقب آن بر آب و هوا خواهد بود. یک آب پاش اقیانوس می تواند تنها چند ساعت بعد باعث سونامی بلندتر از بسیاری از ساختمان ها شود.

هنگامی که اجرام فضایی به سطح زمین برخورد می کنند، آنها را شهاب سنگ می نامند – و به تاریخ بشر وارد شده اند. دهانه شهاب سنگ کالی چندین هزار سال پیش در جزیره Saaremaa در استونی شکل گرفت. دانشمندان هنوز در مورد زمان سقوط شهاب سنگ و تأثیرات آن بر مردم ساکن در آن زمان بحث می کنند.

حتی جسمی که از اتمسفر عبور می کند یا در جو فرو می ریزد خطرناک است. این اجرام شهاب سنگ نامیده می شوند و حداقل دو بار به طور خطرناکی به روسیه برخورد کرده اند. در 30 ژوئن 1908، یک شی هنوز ناشناس تونگوسکا را در سیبری منفجر کرد. درختان را سوزاند و واژگون کرد و امواج ضربه ای را در ده ها کیلومتر دورتر فرستاد. در 15 فوریه 2013، یک شهاب سنگ بر فراز چلیابینسک سقوط کرد و شیشه ها شکست و آلارم خودروها به صدا درآمد. بیش از 1600 نفر مجروح شدند.

به جای پاکسازی بعد، بهتر است در وهله اول از رسیدن اشیای فضایی به زمین جلوگیری شود. بهترین برنامه این است که جسم را منحرف کنید تا زمین را به طور کامل از دست بدهد. برای این، تشخیص زودهنگام کلیدی است. هرچه جسم دورتر باشد، به تلنگر کمتری نیاز دارد: کسری از تغییر درجه در مسیر آن در طول زمان تقویت می‌شود تا به یک انحراف بزرگ تبدیل شود. اما هر چه جسم دورتر باشد، مدت زمان بیشتری طول می کشد تا اندازه گیری انحراف به آن برسد. این امر نیاز به برنامه ریزی اولیه را برجسته می کند.

طرح های انحرافی احتمالی از علم و داستان علمی تخیلی می آیند. یک مخزن آب بزرگ را می توان بر روی سطح سایت فرود آورد و سپس با یک سوراخ کوچک دریل کرد. همانطور که آب موجود در مخزن به فضا فرار می کند، جسم فضایی را مانند موتور موشک به حرکت در می آورد. ساده تر، هر شکلی از موتور را می توان به جسم متصل کرد.

بخشی از جسم را می توان سیاه رنگ کرد تا نور خورشید را جذب کند. گرمایش متفاوت قسمت‌های مختلف سطح، نیرویی را ایجاد می‌کند که مسیر جسم را تغییر می‌دهد. تبخیر لیزری بخشی از جسم نیز مسیر حرکت آن را تغییر می دهد.

یا شاید یک فضاپیما بتواند جسم را تا کسری از درجه هدایت یا بکشد. مواد منفجره، از جمله سلاح های هسته ای، می توانند در نزدیکی جسم منفجر شوند نه روی آن، و نیروی انفجار باعث انحراف می شود.

با توجه به عدم قطعیت و شرایط سخت کاری در فضا، هیچ طرحی بدون خطا نیست. بسیاری از اقدامات همزمان را می توان انجام داد – با همکاری لازم به طوری که آنها در تضاد نباشند. هر کدام نیازمند سالها سرمایه گذاری، برنامه ریزی و آماده سازی است. باز هم، این به معنای شروع از همین حالا است.

و گزینه آخرین راه حل واقعاً می تواند یک بمب ویرانگر باشد. در این صورت حداقل زمین می تواند با قطعات بسیار کوچکتر به جای یک ماموت برخورد کند.

برنامه ریزی دقیق می تواند از رسیدن به این مرحله از ناامیدی جلوگیری کند، زیرا مبادلات به نفع ما است. هرچه جسم بزرگتر باشد و سریعتر حرکت کند، آسیب بیشتری ایجاد می کند، اما همچنین احتمال تشخیص زودهنگام – اگر آسمان تماشا شود – بیشتر می شود.

یک اسکن جامع زمینی برای اشیا میلیون‌ها دلار در سال هزینه دارد – اما مأموریت‌های فضایی ممکن است به میلیاردها دلار نیاز داشته باشند. یک تخمین برای یک سیستم دفاع سیاره ای کامل، بدون توجیه زیاد یا محاسبات قابل تایید، 15 تا 20 میلیارد دلار در سال بود.

حتی اگر همه این ارقام ده برابر شوند، باز هم نتیجه به مراتب کمتر از 2 تریلیون دلاری است که هر سال صرف هزینه های دفاعی اعلام شده می شود. و جلوگیری از یک فاجعه شهاب سنگ غیرقابل انکار بسیار ارزان تر از ده ها تریلیون دلاری است که برای بازسازی چندین کشور پس از برخورد لازم است.

حتی بهترین سیستم نظارت و پاسخ نمی‌تواند از لغزش هر شی فضایی در شبکه جلوگیری کند – ممکن است بسیاری از انواع موجودات فضایی که قبلاً مشاهده نشده بودند وجود داشته باشد. اما بسیاری از دانش هنوز به کار گرفته نشده است. تلاش‌های کنونی موقتی هستند، فاقد بودجه مطمئن هستند و متضمن انبوهی از کلمات اختصاری معمول هستند.

در سازمان ملل متحد (UN)، دفتر امور فضای ماورای جو (UNOOSA) آژانس فضایی اصلی است، دفتر کاهش خطر بلایا (UNDRR) از پیشگیری از بلایا پشتیبانی می کند، و دفتر امور خلع سلاح (UNODA) استفاده از فضا را ترویج می کند. فضایی برای اهداف صلح آمیز گروه‌های جهانی بدون وضعیت رسمی سازمان ملل شامل شبکه هشدار بین‌المللی سیارک‌ها (IAWN) – که وظیفه آن مطابقت با نام آن است – و گروه مشاوره برنامه‌ریزی ماموریت فضایی (SMPAG) برای هماهنگی و اقدام تهدیدات.

اتحادیه بین‌المللی نجوم (IAU) اطلاعاتی درباره اجرام فضایی و مسیرهای احتمالی آنها ثبت و به اشتراک می‌گذارد.

بسیاری از ابتکارات دولتی و غیردولتی دیگر بر سایت ها نظارت می کنند و اخطار می دهند. ناسا در ایالات متحده دارای مرکزی است که به محاسبه مدار اجسام و احتمالات برخورد با زمین اختصاص دارد. مرکز خصوصی گارد فضایی در بریتانیا نظارت، مطالعه و اطلاعات در مورد اشیاء خطرناک را ارائه می دهد.

آمادگی جهانی برای یک فاجعه شی فضایی حتی کمتر هماهنگ است. در واقع هر کشور یا ارگان دیگری خودش تصمیم می گیرد که با این سناریو چگونه برخورد کند. هر نهاد دیگری – تجاری، غیرانتفاعی، خانوادگی یا فردی – باید خودش تعیین کند که برای چه چیزی و چگونه آماده شود.

برخورد شهاب سنگ بزرگ می تواند میلیون ها نفر را بکشد و بازیابی می تواند چندین نسل را در بر گیرد. اجتناب از فاجعه آسان تر و ارزان تر خواهد بود اگر بشریت با هم همکاری کند. حتی اگر آنها فقط یک شی را متوقف کنند، تلاش آماده سازی به راحتی نتیجه خواهد داد. (360info.org)