تکنولوژی

تصویر روز نجوم ناسا 23 مارس 2023: کهکشان مارپیچی NGC 2841

تصویر نجومی امروز ناسا، کهکشان مارپیچی است که با نام NGC 2841 نیز شناخته می شود. این کهکشان مارپیچی میله ای است که در فاصله 46 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی دب اکبر قرار دارد که به دب اکبر نیز معروف است. به گفته ناسا، NGC 2841 در حال حاضر در مقایسه با سایر مارپیچی‌هایی که از سحابی‌های گسیلی می‌درخشند، سرعت تشکیل ستاره نسبتاً کمی دارد.

عکس NGC 2841 که حدود 150000 سال نوری وسعت دارد توسط عکاس نجومی روبرتو مارینونی گرفته شده است.

برای کهکشان های مارپیچی

اگرچه بیشتر کهکشان ها بیضوی شکل هستند، اما برخی از آنها شکل های غیر معمولی مانند خلال دندان یا حلقه دارند. علاوه بر این، کهکشان‌ها طیف وسیعی از اندازه‌ها از کهکشان‌های کوتوله کوچک با جمعیت کم چند میلیارد ستاره تا کهکشان‌های بیضوی عظیم با تریلیون‌ها ستاره را نشان می‌دهند. برخی از دیدنی‌ترین کهکشان‌ها، کهکشان‌های مارپیچی هستند که بازوهای مارپیچی چرخشی دارند که آن‌ها را کمی شبیه به چرخ‌های چرخان عظیم می‌کند.

این قرص‌های ستارگان، گاز و غبار دارای برآمدگی‌های درخشان در مرکز خود هستند که بیشتر از ستاره‌های قدیمی‌تر و کم‌نورتر تشکیل شده‌اند. بازوهای چرخان آنها معمولاً مملو از گاز و غبار است که به پیدایش ستاره‌های درخشان و جوان‌تر کمک می‌کند که در تمام طول آنها قابل مشاهده باشند.

توضیحات تصویری از ناسا

کهکشان مارپیچی NGC 2841 تنها در فاصله 46 میلیون سال نوری از ما، در آسمان شب سیاره زمین به سمت صورت فلکی شمالی دب اکبر یافت می شود. این تصویر واضح که بر روی کیهان جزیره زیبا متمرکز شده است، همچنین از ستاره های پیش زمینه تیز راه شیری و کهکشان های پس زمینه دورتر در همان میدان دید تلسکوپی می گیرد. این هسته درخشان NGC 2841 را به همراه صفحه کهکشانی کج شده و مناطق بیرونی کم‌نور آن نشان می‌دهد.

مطلب پیشنهادی:  اخراج‌های فنی در ژانویه افزایش یافت زیرا آلفابت، متا و مایکروسافت به اوج خود رسیدند

ورقه های غبار، مناطق کوچک ستاره ساز و خوشه های ستاره ای جوان در بازوهای مارپیچی نامنظم و محکم کهکشان جاسازی شده اند. در مقابل، بسیاری از مارپیچ‌های دیگر بازوهای پهن‌تر و پهن‌تری را با نواحی بزرگ ستاره‌زایی نشان می‌دهند. قطر NGC 2841 بیش از 150000 سال نوری است که آن را حتی بزرگتر از کهکشان راه شیری ما می کند. تصاویر پرتو ایکس نشان می‌دهند که خروجی‌های شدید ستارگان غول‌پیکر و انفجارهای ستاره‌ای، جت‌هایی از گاز داغ ایجاد می‌کنند که به هاله‌ای در اطراف NGC 2841 گسترش می‌یابند.


نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا