شتاب‌دهنده ذرات نشان می‌دهد که این شراره‌های خورشیدی خاص جرقه‌ای بر روی زمین زده‌اند

زمین از زمان تولد خود در میلیاردها سال پیش همواره توسط طوفان های خورشیدی، شعله های خورشیدی و سایر پدیده های خورشیدی بمباران شده است. این روند همچنان ادامه دارد زیرا ما شاهد چندین شراره خورشیدی کلاس X، طوفان های خورشیدی کلاس G3، ابرهای CME سوپرشارژ و بادهای خورشیدی هستیم که در سیاره ما ویران می کنند. اگرچه این فعالیت خورشیدی خطرناک است و می تواند آسیب قابل توجهی به شبکه های برق، شبکه های ارتباطی و ماهواره ها وارد کند، اما ممکن است تنها چیزی باشد که به زمین زندگی هدیه داده است. یک مطالعه اخیر نشان می دهد که بله، فعالیت خورشیدی ممکن است در پس پیدایش حیات بر روی زمین باشد.

این افشاگری تکان دهنده در 28 آوریل در مجله Life منتشر شد.

دانشمندان کشف کرده‌اند که اسیدهای آمینه و اسیدهای کربوکسیلیک، بلوک‌های سازنده حیات، زمانی تولید می‌شوند که ذرات باردار از باد خورشیدی و گازهای موجود در جو اولیه زمین با هم ترکیب شوند. قبلا تصور می شد جو اولیه زمین عمدتاً از آمونیاک و متان تشکیل شده است، اما بعداً مشخص شد که دی اکسید کربن و نیتروژن مولکولی در مقادیر بسیار بیشتری نسبت به متان و آمونیاک وجود دارد. بنابراین، برای جدا کردن این ذرات، انرژی بسیار بیشتری نسبت به یک صاعقه ساده نیاز است.

این ادعاها توسط مطالعه‌ای که در سال 2016 در مجله Nature Geoscience منتشر شد، حمایت می‌شود، که نشان می‌دهد در طول 100 میلیون سال اول خورشید، هر 3 تا 10 روز یکبار سوپرشعله‌ها از سطح خورشید فوران می‌کنند. برای افراد ناآشنا، ابرشعله‌ها انفجارهای بسیار قدرتمندی از ذرات خورشیدی هستند که تا ۱۰۰۰۰ برابر قوی‌تر از شراره‌های خورشیدی معمولی هستند.

نحوه انجام تحقیق

نویسندگان مطالعه از یک شتاب دهنده ذرات استفاده کردند تا به این نتیجه برسند که ذرات کیهانی ناشی از ابر انفجارهای پرانرژی ممکن است به حیات روی زمین دامن بزنند. کنسی کوبایاشی، استاد شیمی در دانشگاه ملی یوکوهاما در ژاپن، در بیانیه‌ای گفت: «بیشتر محققان پرتوهای کیهانی کهکشانی را نادیده می‌گیرند زیرا به تجهیزات تخصصی مانند شتاب‌دهنده‌های ذرات نیاز دارند. من به اندازه کافی خوش شانس بوده ام که به چندین مورد از آنها در نزدیکی امکانات ما دسترسی داشته باشم.”

باد خورشیدی جو زمین را با ذرات باردار بمباران می کند که با گازهای اتمسفر برهم کنش می کنند و اسیدهای آمینه و اسیدهای کربوکسیلیک تشکیل می دهند. هنگامی که این مولکول ها با هم ترکیب می شوند، می توانند اولین پروتئین های ضروری برای حیات روی زمین را تشکیل دهند.