وحشتناک! این سیارک‌های کوچک در حال سقوط هستند و به زمین برخورد می‌کنند، حتی ناسا هم نمی‌تواند آنها را بگیرد.

به لطف هوشیاری مداوم تلسکوپ های مختلف ناسا و همچنین رصدخانه های دیگر آژانس های فضایی، امروزه بیش از 29000 سیارک خطرناک در منظومه شمسی ردیابی می شوند. رصد این سیارک‌های بالقوه خطرناک به دانشمندان کمک می‌کند تا مدل‌های پیش‌بینی را برای ارزیابی خطر برخورد آن‌ها آماده کنند و ما را برای هرگونه اقدام متقابل آماده کنند. اخیراً آژانس فضایی اروپا توانست از این مدل‌ها برای از بین بردن احتمال برخورد سیارک وحشتناک 2021 QM1 به سیاره در سال 2052 استفاده کند. با این حال، کل این سیستم تا حدودی مؤثر است. سیارک‌های بزرگ‌تر برای تلسکوپ‌های قدرتمند ما مشکلی ندارند، زیرا در بیشتر موارد می‌توان آن‌ها را پیدا کرد و ردیابی کرد، اما وقتی این سنگ‌های فضایی به زیر ۱۰ متر می‌رسند، مشکلات برای زمین آغاز می‌شود. ناسا یا دیگران در تشخیص آنها خیلی خوب نیستند و می تواند عواقب فاجعه باری برای ما داشته باشد.

در فوریه سال جاری، سیارکی به نام 2022 EB5 در نزدیکی سواحل ایسلند در حال برخورد با زمین مشاهده شد. جالب اینجاست که اولین بار تنها دو ساعت قبل از برخورد مشاهده شد. اما در آن زمان دیگر برای انجام کاری دیر شده بود و سیارک به زمین برخورد کرد. خوشبختانه عرض آن تنها 2 متر بود و در منظره دور افتاده آسیب زیادی وارد نکرد. اما اگر سناریو کمی تغییر کند، وضعیت می تواند به سرعت ترسناک شود. اگر سیارک به یک شهر پرجمعیت برخورد می کرد، تراژدی رخ می داد.

سیارک های کوچک تهدید متفاوتی برای زمین هستند و ناسا نمی تواند همه آنها را شناسایی کند

در سال 2013 یک شهاب سنگ بر فراز شهر چلیابینسک روسیه منفجر شد. هنگامی که در بالای سطح زمین منفجر شد، موج ضربه ای عظیمی ایجاد کرد که در منطقه ای به وسعت 100 کیلومتر خسارات عظیمی به بار آورد. به گفته مقامات روسیه، حدود 1400 نفر به دنبال مراقبت های پزشکی و 112 نفر در بیمارستان بستری شدند. این جراحات مستقیماً توسط موج ضربه ای ایجاد نشده است، بلکه به دلیل اثرات ثانویه انفجار مانند شکستن شیشه، زیرساخت های آسیب دیده و غیره بوده است. و درست مانند 2022 EB2، این سیارک نیز قبلاً دیده نشده بود.

سیارک های کوچکی مانند 2022 EB5 متعدد هستند و اغلب – تقریبا هر 10 ماه یکبار – با جو برخورد می کنند. اما تعداد بسیار کمی از این سیارک ها در واقع در فضا شناسایی شده اند و قبل از برخورد به طور گسترده مشاهده شده اند، عمدتاً به این دلیل که آنها تا چند ساعت گذشته بسیار کم نور هستند و تلسکوپ رصدی باید در زمان مناسب به مکان مناسب در آسمان نگاه کند. پل گفت. Chodas، مدیر CNEOS در JPL، به نقل از ناسا.

اکنون مشکل این است که اگر ناسا نتواند این سیارک ها را شناسایی کند، یکی از آنها می تواند به راحتی در نزدیکی یا بالای یک منطقه پرجمعیت منفجر شود و باعث مرگ و آسیب گسترده شود. این سرنوشت هولناک مربوط به اگر نیست، بلکه مربوط به کی است. زمین تا کنون فوق العاده خوش شانس بوده است زیرا حادثه چلیابینسک بدترین حادثه در تاریخ مدرن است. با این حال، از آنجایی که هر 10 ماه یک چنین سیارکی به زمین برخورد می کند، اجتناب از آن برای همیشه ممکن نیست. این که آیا ناسا فناوری نقطه و ضربه را در فضا توسعه می دهد یا خیر، باید دید.