چه کسی به دولت برای رفتن به زهره نیاز دارد؟

دانشمندان فضایی نزدیک به چهار دهه منتظر بوده اند تا یک فضاپیمای با بودجه مالیات دهندگان را برای شیرجه مرگ به جو زهره بفرستند. روز سه‌شنبه، Rocket Lab USA Inc.، ارائه‌دهنده پرتاب فضایی خصوصی، اعلام کرد که انتظار تقریباً به پایان رسیده است. اما به جای تکیه بر یک آژانس فضایی دولتی برای پرداخت هزینه، آزمایشگاه راکت بودجه این ماموریت را که در ماه مه 2023 پرتاب خواهد شد، تامین خواهد کرد. در صورت موفقیت، اولین فضاپیمای خصوصی خواهد بود که از سیاره دیگری بازدید می کند.

آخرین نخواهد بود به لطف ظهور موشک‌ها و ماهواره‌های خصوصی و کم‌هزینه، علم فضایی در آستانه انقلابی است. دانشمندان دیگر برای کاوش در منظومه شمسی نیازی به تکیه صرف بر سخاوت مالیات دهندگان و دولت نخواهند داشت. در عوض، مؤسسات خصوصی و سازمان‌های تأمین مالی نقش مهمی را در پرداخت هزینه‌های تحقیقات و علوم پایه فراتر از زمین بازی خواهند کرد. دانش بشری در نتیجه این تغییر رشد خواهد کرد. در نهایت، نتیجه نهایی نیز همینطور خواهد بود.

از لحاظ تاریخی، علم یک تلاش خصوصی بوده است که توسط کسانی که وقت آزاد، پول و انگیزه انجام این کار را داشتند دنبال می‌کردند. کار پیشگام بنجامین فرانکلین در مورد برق یک سرگرمی بود. ماشین‌های پرنده‌ای که در کارگاه دوچرخه‌سازی برادران رایت در اوهایو ساخته شده‌اند نیز همین‌طور بود. اگر فردی فاقد پول باشد، حمایت نهادی از سوی دانشگاه‌ها، انجمن‌های علمی و موزه‌ها می‌تواند این شکاف را پر کند، همانطور که اسمیتسونیان برای رابرت گدارد انجام داد، زمانی که او در ساخت اولین موشک‌های سوخت مایع در اوایل قرن بیستم شکست خورد.

جنگ جهانی دوم و جنگ سرد معادله بودجه را تغییر داد. کنگره برای اطمینان از اینکه نوآوری محرک اقتصاد ایالات متحده است و به دلایل امنیت ملی، بودجه علمی را در نهادهایی مانند بنیاد ملی علوم متمرکز کرده است.

بودجه و تحقیقات هوافضا در برنامه های نظامی و غیرنظامی مانند ناسا متمرکز بود. برخی از آنها، مانند فرود روی ماه، کاربرد آشکاری داشتند (شکست دادن شوروی). اما سایر برنامه های تحقیقاتی بیشتر بر علم به خاطر علم تمرکز داشتند. به عنوان مثال، در 14 دسامبر 1962، فضاپیمای مارینر 2 ناسا اولین ماموریت موفقیت آمیز را به سیاره ای دیگر با عبور از کنار زهره انجام داد. در طول نیم قرن بعد، ناسا و کنگره از ده ها کاوشگر روباتیک اضافی، از جمله پروازهای پیشگام در هر سیاره در منظومه شمسی، پشتیبانی کردند.

با این حال، با وجود تمام شایستگی های علمی این مأموریت ها، دهه ها می تواند از لحظه تصور آنها تا لحظه راه اندازی آنها بگذرد. تا حد زیادی، مشکل یکی از منابع مالی است. تنها چند ماموریت از میان ده ها ماموریتی که به ناسا پیشنهاد شده است انتخاب شده است.

خوشبختانه، نوآوری شروع به تضعیف کنترل دولت بر اکتشافات فضایی کرده است. در طول دو دهه گذشته، سازمان های خصوصی و دولتی دسته جدیدی از ماهواره های کوچک و مقرون به صرفه را به نام SmallSats و CubeSats توسعه داده اند. این صنایع دستی مینیاتوری با ابعاد استاندارد ساخته شده اند، برخی از آنها به اندازه یک مکعب روبیک هستند و معمولاً تنها چند کیلوگرم وزن دارند. برخلاف ماهواره‌های سفارشی‌سازی‌شده که بر عصر فضا تسلط داشته‌اند و می‌توانند صدها میلیون دلار یا بیشتر هزینه داشته باشند، CubeSats اغلب از اجزای تولیدی استفاده می‌کند و می‌تواند بسیار کمتر از یک میلیون دلار هزینه داشته باشد. اگرچه آنها مطمئناً به اندازه همتایان بزرگتر و سفارشی خود توانایی ندارند، اما هزینه کمتر به این معنی است که می توان آنها را سریعتر و ارزان تر توسعه داد و به بازار آورد.

به طور مشابه، شرکت هایی مانند Rocket Lab و SpaceX یک بازار پرتاب موشک خصوصی ایجاد کرده اند که هزینه رسیدن به فضا را بسیار کاهش داده است. به عنوان مثال، هزینه پرتاب 1 کیلوگرم در شاتل فضایی عملیاتی ناسا، که در سال 2011 بازنشسته شد، تقریباً 30000 دلار (به دلار 2021) بود. امروزه یک اسپیس ایکس فالکون 9 می تواند یک کیلوگرم را با قیمتی در حدود 1500 دلار به فضا پرتاب کند. در همین حال، تعداد موشک‌هایی که سالانه پرتاب می‌شوند در دهه گذشته دو برابر شده است و فرصت‌هایی را برای ماهواره‌های کوچک‌تری فراهم می‌کند که هرگز یک دهه پیش به فضا نمی‌رسیدند.

این کاهش هزینه‌ها، دانشمندان فضایی، آژانس‌های فضایی و کارآفرینان فضایی را الهام‌بخش می‌کند تا درباره نوع علمی ممکن تجدیدنظر کنند. در ماه ژوئن، آزمایشگاه راکت، Capstone را پرتاب کرد، یک CubeSat ناسا به اندازه اجاق مایکروویو که مسیری غیرعادی و در اعماق فضا را طی می‌کند تا به دور ماه بچرخد (در ماه نوامبر خواهد رسید). کل ماموریت فقط کمتر از 30 میلیون دلار هزینه داشت که یک سوم آن برای پرتاب و قرار دادن فضاپیما در مدار به آزمایشگاه راکت رفت. پیتر بک، رئیس و مدیر عامل شرکت Rocket Lab اخیراً در کنفرانسی گفت که او این پروژه را به عنوان نمایشی می‌بیند که برای «ده‌ها میلیون دلار» کسی می‌تواند «برود و از یک سیارک دیدن کند، برود و از ماه دیدن کند، برود و از یک سیارک دیدن کند. سیاره.

همانطور که بک اشاره می کند، این هرگز قبلا وجود نداشته است. اکنون که چنین است، شرکت های خصوصی، افراد و دانشگاه ها می توانند بدون درخواست پول دولتی، اکتشافات فضایی را در نظر بگیرند. بک مثال خوبی است. او مدتهاست که علناً در مورد شیفتگی خود به زهره صحبت کرده است. برای ارضای کنجکاوی او، Rocket Lab با تیمی از MIT در ماموریت Venus همکاری کرد. همانطور که برنامه ریزی شده بود، بر روی همان سکوی موشکی که مسئول Capstone است پرتاب می شود و یک کاوشگر کوچک با حدود 1 کیلوگرم محموله علمی را حمل می کند. این یک مدل حمایتی علمی است که از سنین پایین تامین مالی می شود و این تازه شروع کار است.

هزینه پرتاب به فضا طی چند سال آینده همچنان کاهش خواهد یافت و دانشمندان در حال حاضر به شدت در مورد چگونگی استفاده از این صرفه جویی فکر می کنند. شرکت های خصوصی که به دنبال بازاریابی موشک های خود یا اکتشاف سیارک ها و سیارات برای استخراج احتمالی سنگ معدن و سایر منابع در آینده هستند، می توانند در ماموریت های کم هزینه و پرخطر با آنها همکاری کنند. بنیادها و دانشگاه‌هایی که علم را تأمین مالی می‌کنند، می‌توانند کمک‌هایی را متصور شوند که هزینه اکتشافات اعماق فضا را پرداخت می‌کنند. و افراد ثروتمندی که علاقه مند به تأمین مالی چیزی هستند که دیگران نداشتند، راه جدیدی برای تأمین مالی علم خواهند داشت.

این نوعی انقلاب علمی است که نه تنها دانش بشری بلکه جاه طلبی انسان را نیز گسترش خواهد داد.