یک مدل هوش مصنوعی برای تشخیص احساسات بیماران در طول یک جلسه درمانی، از جمله احساسات زودگذر، پیدا شد

یک سیستم مبتنی بر هوش مصنوعی قادر به تشخیص حالات چهره ای است که احساساتی مانند شادی و غم را منتقل می کند، حتی احساسات زودگذر را که به گفته محققان می تواند به حمایت از روان درمانی کمک کند.

سیستم هوش مصنوعی که محققان برای این مطالعه استفاده کردند، یک شبکه عصبی مصنوعی رایگان در دسترس است که برای تشخیص شش احساس اساسی – شادی، تعجب، خشم، انزجار، غم و ترس – با استفاده از بیش از 30000 عکس از چهره آموزش دیده است. شبکه‌های عصبی مصنوعی نوعی یادگیری ماشینی، زیرشاخه‌ای از هوش مصنوعی هستند و بر اساس اصول اتصالات در شبکه‌های عصبی بیولوژیکی موجود در مغز حیوانات ساخته شده‌اند.

محققان سپس هوش مصنوعی را مدل‌سازی کردند و بیش از 950 ساعت فیلم ضبط شده از جلسات درمانی با 23 بیمار مرزی در مرکز محاسبات علمی دانشگاه بازل، سوئیس را تجزیه و تحلیل کردند.

تیم بین المللی تحلیل های تولید شده توسط این مدل را با تحلیل های سه درمانگر آموزش دیده مقایسه کرد و “سطح قابل توجهی از توافق” را یافت.

آنها گفتند که همراه با اندازه گیری حالات چهره بیماران به اندازه یک درمانگر آموزش دیده، این مدل توانست زودگذرترین احساسات نشان داده شده را در کمتر از یک میلی ثانیه تشخیص دهد، مانند یک لبخند کوتاه یا ابراز انزجار.

این تیم گفت، بنابراین هوش مصنوعی نسبت به درمانگران نسبت به این گونه نمایش های لحظه ای احساسات حساس است که به طور بالقوه ممکن است توسط درمانگران نادیده گرفته شود یا ممکن است فقط به صورت ناخودآگاه درک شوند. آنها یافته های خود را در مجله Psychopathology منتشر کردند.

مارتین استپان، روانشناس دانشکده روانشناسی دانشگاه بازل و نویسنده مسئول این مطالعه گفت: «ما می‌خواستیم بفهمیم که آیا سیستم‌های هوش مصنوعی می‌توانند به طور قابل اعتمادی حالات عاطفی بیماران را در ویدیوها تعیین کنند یا خیر.

علاوه بر این، محققان دریافتند که تجزیه و تحلیل الگو روند دیگری را نشان داد: بیمارانی که در ابتدای جلسه درمانی با لبخند زدن درگیر عاطفی بودند، بیشتر از بیمارانی که از نظر عاطفی نسبت به درمانگر خود بی تفاوت به نظر می‌رسیدند، به روان درمانی پایبند بودند.

بنابراین، آنها گفتند که لبخند زدن ممکن است “پیش بینی کننده خوبی” برای موفقیت جلسات درمانی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی باشد.

استپان گفت: «ما واقعاً متعجب شدیم که متوجه شدیم سیستم‌های هوش مصنوعی نسبتاً ساده می‌توانند حالت‌های چهره را به طور قابل اعتمادی به حالت احساسی خود اختصاص دهند.

این تیم گفت که به این ترتیب، هوش مصنوعی می‌تواند به ابزار مهمی در درمان و تحقیق تبدیل شود و می‌تواند به حمایت از نظارت روان‌درمانگران کمک کند، اگرچه آنها افزودند که در حال حاضر “کار درمانی هنوز در درجه اول در مورد روابط انسانی است و یک حوزه انسانی باقی مانده است”.