ناسا با الهام از SpaceX ایلان ماسک، گام های اشتباه را در استراتژی Moonshot جاسازی می کند.

هنگامی که اولین فرودگر ماه ساخت ایالات متحده که پس از بیش از 50 سال به فضا پرتاب شد، اندکی پس از رسیدن به فضا در روز دوشنبه دچار نقص بزرگ شد، این خبر در ابتدا تکان دهنده بود. اما ناسا آماده بود. فرودگر Peregrine که توسط یک استارت آپ مستقر در پیتزبورگ به نام Astrobotic ساخته شده بود، قبل از اینکه دچار نقص محرکه آشکار شود، به سختی در مدار قرار گرفته بود و باعث نشت سوخت به فضا شد. پس از یک روز، این شرکت گفت که هیچ شانسی برای رسیدن فضاپیما به ماه وجود ندارد.

ناسا با الهام گرفتن از اسپیس ایکس و وال استریت ایلان ماسک، در واقع چندین اتفاق ناگوار مانند این را پیش‌بینی کرده بود. برنامه بزرگتر این آژانس فرستادن انسان ها به ماه در این دهه است.

ما اکنون در واتس اپ هستیم. کلیک کنید تا پیوستن.

فرودگر Peregrine Astrobotic با مشارکت برنامه CLPS (تلفظ “Clips”) ناسا که مخفف Commercial Lunar Payload Services است، ایجاد شد. ایده این برنامه کمک به توسعه فرودگرهای ماه ساخت خصوصی است که می توانند محموله های ناسا را ​​حمل کنند، در حالی که پذیرفتن برخی از شرکا از دیگران فراتر می روند.

جیم برایدنستاین، مدیر سابق ناسا که پیش از پرتاب Astrobotic رهبری ایجاد CLPS را بر عهده داشت، می‌گوید: «برخلاف سایر برنامه‌های ناسا، اگر در این برنامه شکستی وجود داشته باشد، این یک ضرر کامل نیست. ما این را بر اساس سرمایه گذاری خطرپذیر مدل کردیم.

ناسا به طور فزاینده ای این نوع چارچوب را از آغاز قرن اخیر اتخاذ کرده است. ایده این است: تا حدی بودجه توسعه سخت افزار شرکت را تامین کنید، سپس پس از تکمیل سخت افزار، حمل و نقل یا خدمات را خریداری کنید.

این برخلاف روشی است که ناسا برای انجام کارها استفاده می کرد. برای سال‌ها، اگر آژانس فضایی می‌خواست کاری انجام شود، معمولاً کل توسعه وسیله نقلیه را تأمین مالی و نظارت می‌کرد. این زمان معمولاً کند و گران بود.

به عنوان بخشی از برنامه CLPS، ناسا به Astrobotic مقداری سرمایه اولیه داد و تخصص خود را با این شرکت به اشتراک گذاشت، اما اکثراً به شرکت اجازه داد Peregrine را به دلخواه خود بسازد. برای سرعت بخشیدن به کارها، ناسا همچنین چندین شرکت را برای ساخت فرودگر انتخاب کرد و مسابقه ای را برای تبدیل شدن به اولین شرکت خصوصی آمریکایی که بر روی ماه فرود آمد، ایجاد کرد.

این اپراتورها باید سرمایه خصوصی را جذب کنند. برایدنستاین که اکنون مشاور مستقل و عضو هیئت مدیره Viasat است، گفت: آنها باید مشتریان غیر ناسا را ​​به دست آورند و باید در زمینه هزینه و نوآوری با یکدیگر رقابت کنند.

ناسا می دانست که برخی از شرکت ها حتی به Astrobotic هم نمی رسند.

برایدنستاین گفت: «ایده کمال نیست. ایده این است: چقدر سریع می توانیم پیش برویم؟ صادقانه بگویم، این همان درسی است که ما از اسپیس ایکس آموختیم.”

اسپیس ایکس در حال پرتاب موشک های آزمایشی جدید است، با این فرض که ممکن است در حین پرواز منفجر شوند یا شکست بخورند، بنابراین مهندسان می توانند به سرعت تجربه پرواز را به دست آورند. این یکی از دلایلی است که SpaceX می‌تواند سریع‌تر از ناسا و سایر شرکت‌هایی که تمایلی به “شکست” عمومی ندارند، پیشرفت کند.

انفجارها و مشکلات هنوز عواقبی دارد. ناسا 108 میلیون دلار از بودجه مالیات دهندگان را برای توسعه ماموریت Astrobotic اختصاص داد که از قرارداد اولیه 79.5 میلیون دلاری زمانی که این شرکت برای اولین بار برای CLPS انتخاب شد، بیشتر است. آژانس همچنین دارای پنج محموله پرگرین ماه بود که اکنون قادر به دیدن سطح ماه نیستند.

به طور جداگانه، ناسا تحمل مشابهی برای شکست ماموریت های سرنشین دار ندارد. فقط می تواند برای حوادث در طول آزمایش توسعه یا زمانی که هیچ جانی در خطر نیست قابل قبول تر باشد.

برایدنستاین گفت: “ما این برنامه را ساختیم با دانستن اینکه شکست خواهد خورد.”

روز پنجشنبه هم خبرهای خوبی بود. اگرچه Astrobotic به ماه نرسیده است، اما Astrobotic اعلام کرد که داده‌هایی را از 9 محموله‌ای که بر روی فرودگر حمل می‌کند، دریافت کرده است که ثابت می‌کند می‌توانند در فضا کار کنند.

دومین شرکت CLPS به نام Intuitive Machines مستقر در هیوستون، قرار است فرودگر ماه خود را در اواسط فوریه با موشک SpaceX Falcon 9 به فضا پرتاب کند. بنابراین هنوز فرصتی برای شرکت های مرتبط با این برنامه وجود دارد تا ماموریت های خود را با موفقیت انجام دهند.