مرگ بر ستاره! فناوری جالب به ناسا کمک می کند تا ساعت را 160000 سال نوری به عقب برگرداند

آیا در مورد ستاره های در حال انفجار شنیده اید؟ بله، ستارگان راه شیری و کهکشان های نزدیک منفجر می شوند و ستاره شناسان حتی بقایای بسیاری از ستاره های منفجر شده را دیده اند. با این حال، تعیین یا کشف جدول زمانی مرگ یک ستاره بسیار دشوار است. اما اکنون ناسا گزارش می‌دهد که با مطالعه بقایای شگفت‌انگیز یک ابرنواختر در کهکشان همسایه با استفاده از تلسکوپ‌های ناسا، تیمی از ستاره‌شناسان سرنخ‌های کافی برای کمک به بازگشت ساعت پیدا کرده‌اند.

«با ترکیب داده‌های @ChandraXray، @NASAHubble و ستاره‌شناسان بازنشسته تلسکوپ فضایی اسپیتزر، جدول زمانی سقوط انفجاری یک ستاره دوردست را محدود کرده‌اند. ناسا در توییتی نوشت: در اینجا این است که چگونه محققان ساعت را 160000 سال نوری به عقب برگرداندند. بر اساس گزارش‌ها، باقیمانده ابرنواختر با نام SNR 0519-69.0، بقایای انفجار یک ستاره کوتوله سفید است.

پس از رسیدن به یک جرم بحرانی، یا با بیرون راندن ماده از یک ستاره همراه یا با ادغام با یک کوتوله سفید دیگر، ستاره دچار انفجار گرما هسته‌ای شد و از بین رفت. این سازمان تحقیقاتی گفت: دانشمندان از این نوع ابرنواختر به نام نوع Ia برای طیف وسیعی از تحقیقات علمی، از مطالعه انفجارهای گرما هسته‌ای گرفته تا اندازه‌گیری فواصل تا کهکشان‌هایی که میلیاردها سال نوری دورتر هستند، استفاده می‌کنند.

همچنین بیان می کند که SNR 0519 در ابر ماژلانی بزرگ، کهکشانی کوچک در فاصله 160000 سال نوری از زمین قرار دارد. ستاره شناسان داده های رصدخانه پرتو ایکس چاندرا ناسا و تلسکوپ فضایی هابل را با داده های تلسکوپ فضایی اسپیتزر بازنشسته ناسا ترکیب کردند تا مشخص کنند ستاره SNR 0519 چه مدت قبل منفجر شده است و در مورد محیطی که این ابرنواختر در آن رخ داده است اطلاعات کسب کنند.

این داده‌ها فرصتی را برای دانشمندان فراهم می‌کند تا فیلم تکامل ستاره‌ای را که از آن زمان تاکنون رخ داده است، به عقب برگردانند و بفهمند چه زمانی شروع شده است. محققان تصاویر هابل را در سال‌های 2010، 2011 و 2020 برای اندازه‌گیری سرعت مواد در موج انفجار ناشی از انفجار، که از حدود 3.8 میلیون تا 5.5 میلیون مایل (9 میلیون کیلومتر) در ساعت متغیر بود، مقایسه کردند.

اگر سرعت در انتهای بالای این سرعت های تخمینی بود، اخترشناسان تشخیص دادند که نور حاصل از انفجار حدود 670 سال پیش یا در طول جنگ صد ساله بین انگلیس و فرانسه و اوج سلسله مینگ چین به زمین می رسید.

با این حال، این احتمال وجود دارد که مواد پس از انفجار اولیه کند شده و انفجار زودتر از 670 سال پیش رخ داده است. داده های چاندرا و اسپیتزر نشان می دهد که این مورد است. اخترشناسان دریافتند که روشن ترین مناطق در پرتوهای ایکس باقیمانده، جایی است که کندترین مواد در حرکت هستند و هیچ گسیل اشعه ایکس با سریع ترین مواد مرتبط نیست.

این نتایج نشان می دهد که بخشی از موج انفجار با گاز متراکم در اطراف باقیمانده برخورد کرده و باعث کاهش سرعت آن در حین حرکت می شود. ستاره شناسان می توانند از مشاهدات هابل اضافی برای تعیین دقیق تر زمان مرگ ستاره استفاده کنند.

آیا می دانستید؟

تلسکوپ فضایی هابل ناسا یک پروژه مشترک بین المللی بین ناسا و ESA است. سیستم اپتیکی چشمی این تلسکوپ نور را از کیهان جمع‌آوری و متمرکز می‌کند تا توسط علم و ابزارهای هدایت آنالیز شود. این سیستم نوری که مجمع تلسکوپ نوری (OTA) نام دارد، با جمع آوری نور مادون قرمز، مرئی و فرابنفش، منظره منحصر به فردی از جهان را به هابل می دهد. با این حال، تلسکوپ فضایی جدیدتر و قدرتمندتر جیمز وب جایگزین آن شده است.