یافته های سیارکی از ذرات غبار فضایی می تواند سیاره را نجات دهد: مطالعه

یک مطالعه جدید در مورد دوام و قدمت یک سیارک باستانی که از بقایای سنگی و غبار ساخته شده است، یافته‌های مهمی را نشان داده است که می‌تواند در نجات بالقوه سیاره در صورت حرکت به سمت زمین کمک کند.

تحقیقات دانشگاه کرتین در مورد دوام و عمر یک سیارک باستانی که از بقایای سنگی و غبار ساخته شده است، یافته‌های مهمی را نشان داده است که در صورت حرکت به سمت زمین، می‌تواند سیاره را نجات دهد.

تیم بین المللی سه ذره گرد و غبار کوچک جمع آوری شده از سطح یک سیارک باستانی 500 متری به نام Itokawa را که توسط کاوشگر Hayabusa 1 آژانس فضایی ژاپن به زمین بازگردانده شده بود، مورد مطالعه قرار داد.

نتایج این مطالعه نشان می دهد که سیارک ایتوکاوا که در فاصله 2 میلیون کیلومتری از زمین و به اندازه پل بندرگاه سیدنی است، به سختی از بین می رود و در برابر برخورد مقاوم است.

پروفسور فرد جوردان، نویسنده اصلی، مدیر تأسیسات ایزوتوپ آرگون استرالیای غربی، بخشی از مرکز جان دی لتر و مدرسه کرتین زمین و علوم سیاره‌ای، گفت که تیم همچنین دریافت که قدمت ایتوکاوا تقریباً به اندازه خود منظومه خورشید است.

پروفسور جوردان گفت: «برخلاف سیارک‌های یکپارچه، ایتوکاوا یک سنگ نیست، بلکه متعلق به خانواده توده‌های قلوه سنگ است، به این معنی که تماماً از سنگ‌ها و صخره‌های سست ساخته شده است و تقریباً نیمی از آن فضای خالی است».

«زمان بقای سیارک‌های یکپارچه به اندازه ایتوکاوا تنها چند صد هزار سال در کمربند سیارک‌ها پیش‌بینی می‌شود.

برخورد عظیمی که سیارک والد یکپارچه ایتوکاوا را نابود کرد و ایتوکاوا را تشکیل داد، حداقل 4.2 میلیارد سال پیش رخ داد. چنین زمان بقای شگفت آور طولانی برای سیارکی به اندازه ایتوکاوا به دلیل ماهیت ضربه گیر توده زباله است.

به طور خلاصه، ما متوجه شدیم که Itokawa مانند یک بالشتک فضایی غول پیکر است و نابود کردن آن بسیار دشوار است.

تیم تحت رهبری کرتین از دو تکنیک مکمل برای تجزیه و تحلیل سه ذره گرد و غبار استفاده کرد. اولین مورد پراش الکترون پس پراکنده نامیده می شود و می تواند اندازه گیری کند که آیا یک سنگ با برخورد شهاب سنگ برخورد کرده است یا خیر. روش دوم – تاریخ گذاری آرگون-آرگون – برای تعیین تاریخ برخورد سیارک ها استفاده می شود.

استادیار نیک تیمز، یکی از نویسندگان این مقاله، همچنین از دانشکده علوم زمین و کرتین کرتین، گفت که دوام سیارک‌های انباشته زباله تاکنون ناشناخته بود و توانایی طراحی استراتژی‌های دفاعی را در صورت حرکت به سمت زمین به خطر می‌اندازد.

پروفسور تیمز گفت: “ما تصمیم گرفتیم تا پاسخ دهیم که آیا سیارک های انباشته زباله در برابر ضربه مقاوم هستند یا اینکه با کوچکترین ضربه خرد می شوند.”

اکنون که ما کشف کرده‌ایم که آنها می‌توانند تقریباً در کل تاریخ منظومه شمسی زنده بمانند، باید در کمربند سیارک‌ها بیشتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد وجود داشته باشند، بنابراین احتمال بیشتری وجود دارد که اگر یک سیارک بزرگ به سمت زمین حرکت کند، توده ای از آوار باشد

خبر خوب این است که ما همچنین می‌توانیم از این اطلاعات به نفع خود استفاده کنیم – اگر یک سیارک برای یک فشار جنبشی خیلی دیر شناسایی شود، می‌توانیم به طور بالقوه از یک رویکرد تهاجمی‌تر مانند استفاده از موج ضربه‌ای یک انفجار هسته‌ای در نزدیکی برای هل دادن استفاده کنیم. یک سیارک از میان تلی از آوار از مسیر خود منحرف شد بدون اینکه آن را نابود کند.”