آیا سفر در زمان به گذشته امکان پذیر است؟ این نظریه نشان می دهد که چگونه

همه ما فیلم هایی را دیده ایم که به موضوع سفر در زمان می پردازند. اغلب اوقات چنین فیلم هایی از عناصر عجیب و غریب فیزیک مانند کرم چاله ها، سریعتر از سرعت نور (درایوهای تار) و مکانیک های دیگر استفاده می کنند. تعداد زیادی فیلم در این زمینه وجود دارد که بازگشت به آینده واقعاً به عنوان یک فیلم عالی برجسته است. اما درک کنونی ما از فیزیک هیچ یک از این عناصر را به عنوان روش‌های مناسب سفر در زمان پشتیبانی نمی‌کند. با این حال، یک نظریه وجود دارد که توسط علم رد نشده است، و این احتمالاً تنها راهی است که این داستان علمی تخیلی می تواند وجود داشته باشد، حتی اگر فقط ما را به سفر در زمان به گذشته محدود کند. و این تئوری جهان چرخشی است که توسط ریاضیدان کرت گودل در سال 1949 ارائه شد. بیایید نگاهی دقیق‌تر به نحوه عملکرد سفر در زمان بر اساس این نظریه بیندازیم.

کورت گودل منطق‌دان، ریاضی‌دان و فیلسوف بود. و یکی از کارهای قابل توجه زندگی او، فرمول بندی جهان در حال چرخش بود. او برای توصیف این جهان از زبان نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین استفاده کرد. هدف اصلی این نظریه تأکید بر این بود که نسبیت عام به خودی خود کامل نیست و شکاف هایی وجود دارد که این نظریه موازی می تواند آنها را پر کند.

سفر در زمان و جهان در حال چرخش

بیایید نگاهی دقیق تر به این نظریه بیندازیم. این نظریه از جهانی صحبت می کند که دقیقاً مانند سیارات ما در محور خود می چرخد. این از درک فعلی ما از جهان، جایی که ما معتقدیم در حال انبساط است و سیارات، منظومه های خورشیدی و حتی کهکشان ها دائماً در حرکت هستند، فاصله می گیرد.

با این حال، در قضیه گودل، جهان به جای حرکت، به چرخش خود ادامه می دهد. او همچنین ثابت منفی را متصور است که در برابر نیروی گریز از مرکز مقاومت می کند تا جهان را ثابت نگه دارد. اکنون، در این دنیا، اگر در یک نقطه ثابت بایستید، از نظر تئوری می‌توانید کهکشان‌ها و ستارگان را در حال حرکت در آسمان ببینید. در واقع، شما می توانید زمین را ترک کنید و در فضا باشید و همچنان همه چیز را در اطراف خود ببینید.

اما این بدان معناست که هر چه از یک جرم آسمانی دورتر باشید، سریعتر به نظر می رسد که در حال چرخش است. و این چرخش خود فضا-زمان است. بنابراین خود نور در امتداد منحنی ها حرکت می کند تا به ناظر برسد. این اعوجاج نور همچنین به این معنی است که رسیدن اطلاعات از فواصل دورتر در مقایسه با فاصله‌های نزدیک‌تر، زمان بیشتری می‌برد. گسترش منطق همچنین به این معنی است که در نقطه ای نور به طور کامل منحرف می شود و اگر ناظر سعی می کند به فراتر از یک نقطه خاص نگاه کند، منعکس می شود. در تئوری، این بدان معنی است که یک ناظر می تواند یک تلسکوپ را بردارید و تصاویر منعکس شده از دنیای ما را در آن ببیند، تنها با چیزهایی از گذشته.

و اگر همین منطق را برای یک جسم اعمال کنید و آن را به فضا بفرستید، آنها نیز گرفتار چرخش می شوند و به نقطه شروع خود باز می گردند. اما آنها زودتر از اینکه آنجا را ترک کنند خود را به نقطه ای باز می یابند. بنابراین، خلاصه داستان، آنها زمان به گذشته سفر کردند.

جالب اینجاست که اگرچه هیچ مدرکی دال بر وجود چنین خصوصیاتی در جهان وجود ندارد، اما هیچ چیزی در دانش ما از فیزیک وجود ندارد که از وجود چنین جهانی جلوگیری کند. فقط این است که ما هنوز چنین جهانی را کشف نکرده ایم. بنابراین در واقعیت این هنوز فقط یک نظریه است.