اعترافات یک خواننده ایلان ماسک و آین رند

من از خواندن در مورد ایلان ماسک و توییتر خسته شده ام. اگر به آن فکر کنید، در دنیایی که میلیون ها نفر برای بقای محض در برابر امپریالیست های شیطانی، قحطی یا بلایای دیگر می جنگند، نه کارآفرین سریال خراب و نه شبکه اجتماعی که او خریده است، اصلا اهمیتی ندارد.

با این حال، من اعتراف می کنم که یک رفلکس فضولانه دارم که باعث می شود نگاهی به سرفصل های ماسک و توییتر بیندازم، زیرا ممکن است وقتی از کنار یک ماشین تصادف می گذرم، دچار مشکل شوم. آیا آنها در یک شعله شهاب خود تخریب خواهند شد؟ آیا آنها به عنوان قهرمانان اکشن که مراقب آخرالزمان هستند، همه چیز را بر خلاف شانس برگردانند؟

پس از فکر کردن، متوجه این ناهماهنگی شناختی «نگاه نمی‌شود/باید نگاه می‌شود» شدم. این به احساسی برمی گردد که در اواخر نوجوانی ام در حال بلعیدن رمان های آین رند مانند The Fountainhead و Atlas Shrugged بودم.

شخصیت‌های این داستان‌ها و فلسفه‌ای که آن‌ها را متحرک می‌سازد – که به‌طور ادعایی «ابژکتیویسم» نامیده می‌شود – شباهت سطحی به افرادی مانند ماسک دارند. این ممکن است توضیح دهد که چرا بنیانگذار Tesla Inc. ماسک، غول پیکر Amazon.com Inc. جف بزوس و تعدادی دیگر از غول‌های فن‌آوری سخت‌ران – و تقریباً همیشه مرد – برای آین رند احترام زیادی قائل هستند.

قهرمانان رند، مانند معمار هوارد روارک در Fountainhead یا اوبرمنش جان گالت سرمایه دار در Atlas Shrugged، کاریکاتورهایی هستند از آنچه ماسک و امثال او آرزو دارند باشند. آنها بینابینی سازش ناپذیر، فوق مردانه و فوق العاده فردی هستند. آنها برای خودشان در این کار هستند و تحت تأثیر خود محوری سازش ناپذیری قرار دارند که اخلاق رعیتی مداد فشارهای معمولی در مزارعشان را رد می کند.

در این جهان بینی، هرکسی که نبوغ تک فکر روآرک، گالت، ماسک یا بزوس را درک نکند، به طور پیش فرض به آنتاگونیست های رمان های رند تعلق دارد. اینها متوسط‌ها و بوروکرات‌های شکاک، سوسیالیست‌ها و انگل‌ها، تنبل‌ها و «شرورها» غیرمولد و غیرصادق، بزدل‌ها و سازگاری‌ها هستند.

دیدگاه روارک زیبایی‌شناختی است – ایده‌آل خطوط معماری ظریف و ساده‌ای که روح انسان را به اوج می‌رساند، اما به همین دلیل نمی‌تواند توسط انسان‌های کوچک‌تر که محکوم به کوته‌های روحانی هستند، قدردانی شود. دیدگاه ماسک یک تکرار تقریباً آخرت شناختی از دیدگاه روارک است. ایده بزرگ او این است که با استعمار مریخ، فرار بشریت از سیاره ما را آماده کند.

وقتی این جسارت را درک کردید، همه چیز حس عجیبی پیدا می کند. ماسک شرکتی به نام اسپیس ایکس را تأسیس کرد تا موشک هایی را بسازد که روزی ما را به مریخ منتقل می کند، همراه با ارتباطات ماهواره ای (استارلینک) که به آن نیاز خواهیم داشت. او یک تونل دیگر به نام The Boring Company دارد تا ما بتوانیم برای جلوگیری از تشعشعات زیر سطح مریخ زندگی کنیم و حرکت کنیم. او یک تسلا دیگر را اداره می کند که از نور خورشید برای حرکت دادن ما استفاده می کند. ماسک برای ارتقای دانش بشری ما از این ماجراجویی‌ها، از Neuralink مراقبت می‌کند که با ایمپلنت‌های مغزی سروکار دارد.

مریخ پس از آن است. به طور واضح، رویای ماسک از نام یک خدای رومی نامگذاری شده است. من روارک و گالت را تصور می‌کنم (همه شخصیت‌های رند بی‌خدا هستند) ماسک را در حالی که سوار بشقاب‌های پیشگام اسپیس‌ایکس می‌شوند تا به مرز بعدی بروند. اوتیسم ماسک، که او آشکارا و با شوخ طبعی به آن اذعان می کند، تمرکز او را حتی بیشتر شبیه لیزر می کند. من همیشه تصور می‌کردم که روارک و گالت نیز آسپرگر دارند.

تا به حال باید روشن شده باشد که چرا روارکس، گالتس یا ماسک تخیل نوجوانانی را مانند آنچه من بودم، یا نوجوانی که اکنون هنوز در کمین من است، تسخیر می کند. آنها الگوهایی هستند که علیه مرزهای جریان اصلی پیش پا افتاده و خیره کننده شورش می کنند – و آنها را می شکنند. آنها قهرمان و رمانتیک هستند. ما از آنها حمایت می کنیم. ما در مورد آنها بودن خیال پردازی می کنیم.

اما همانطور که پسران رشد می کنند، برخی نیز بالغ می شوند – حتی من که فقط پنجاه سال دارم شروع این روند را احساس می کنم. تلاش برای بازخوانی رند شخصیت های او را تک بعدی و مسطح نشان می دهد. تخیل پسر با سخنوری آنها برانگیخته شد. مرد میانسال در حین سخنرانی که برای صفحاتی از کلیشه های تکراری ادامه دارد، بی اختیار سر تکان می دهد.

با احساس ناامیدی خردکننده، تصفیه کننده بالغ چندین مشاهدات را انجام می دهد. اول، رند نویسنده ای متوسط ​​بود. دوم، شخصیت های او در واقع خسته کننده هستند. سوم، توطئه‌هایی که سعی می‌کنند از رورکز و گالت‌ها مانند ماسک تقلید کنند، محکوم به سرنوشتی بدتر از شکست هستند: یک واقعیت غیرعادی.

در این دنیای واقعی، تسلا در حال تبدیل شدن به یکی دیگر از شرکت‌های خودروسازی است که کارمندان نسل اول آن ناامید شده‌اند. شرکت خسته کننده در واقع خسته کننده می شود. اسپیس ایکس راضی به نظر می رسد. Neuralink یک داستان علمی تخیلی است. در مورد توییتر، این فقط یک سایت است که در آن رسانه‌هایی مانند من تجارت خود را انجام می‌دهند در حالی که انبوهی از ترول‌ها و ربات‌ها تهمت می‌زنند و تئوری‌های توطئه را منتشر می‌کنند. افراد عادی نیازی ندارند وقت خود را با این کار تلف کنند.

در مورد ماسک، آنچه در ابتدا شبیه به شدت رمانتیک به نظر می رسید، ناگهان به نظر می رسد سادومازوخیستی است. البته ماسک به دلیل کار زیاد خود به خوابیدن در کف دفاتر شرکت هایش افتخار می کند. و او اصرار می‌کند که هم‌طلبانش همین کار را انجام دهند. بنابراین او نیمی از کارکنان توییتر را اخراج کرد، سپس در نیمه شب بقیه را ایمیل کرد و آنها را به چالش کشید که “هاردکور” باشند یا از سفینه فضایی خود خارج شوند.

این مسئولین کلاهبردار رندیایی نیستند. در نوع خود، آنها ممکن است به اندازه ماسک با استعداد و آرمانگرا باشند. اما آنها خانواده، زندگی و قبض هایی نیز برای پرداخت دارند. به خاطر چرخاندن چشم هایشان بخشیده می شوند.

و بنابراین، فریب رند برای نوجوانان کاهش می‌یابد، زیرا حکمت ادبیات قدیمی‌تر مطرح می‌شود. ماسک، روارک و گالت شروع به شبیه شدن به مردان بیشتری کرده‌اند که تسلیم غرور می‌شوند و در دام خودخواهی ناامیدانه می‌افتند. آنها چگونه واکنش نشان خواهند داد؟

وقتی یک معمار شیک، ساخت و ساز نابغه خود، یک پروژه مسکن عمومی را به هم می زند، روارک آن را پویا می کند. هیچ خانواده فقیری هرگز در آنجا زندگی نمی کند. وقتی گالت از دیوانه ها سیر شد، تمام مخترعان و خالقان بزرگ کشور را جمع می کند و در دره گالت، جایی در کلرادو، دست به اعتصاب می زند، در حالی که دنیای بیرون به یک سرزمین بایر تبدیل می شود. ماسک همچنین ممکن است راه خود را برای منفجر کردن توییتر یا موارد دیگر پیدا کند.

این قهرمانی عاشقانه نابغه خلاقی نیست که در آرزوی اوج گرفتن آزاد است. این سقوط قند از خودشیفتگانی است که غرق در منیت می شوند، خشم خود را به هم می زنند، و خود را به خشم می اندازند. به خاطر نوستالژی، رند را در قفسه کتاب و ماسک را در دید پیرامونی خود نگه خواهم داشت. اما چیزهای مهمتری وجود دارد که شایسته توجه من است.

آندریاس کلوت ستون نویس Bloomberg Opinion است که سیاست اروپا را پوشش می دهد. سردبیر سابق Handelsblatt Global و نویسنده اکونومیست، نویسنده هانیبال و من است.