“عصر جدید”: ناسا در آزمایش کلیدی دفاع سیاره ای به سیارک برخورد کرد

Bullseye: یک فضاپیمای ناسا روز دوشنبه با یک سیارک در هفت میلیون مایل دورتر برخورد کرد تا مدارش را منحرف کند و در آزمایشی تاریخی از توانایی بشر برای جلوگیری از نابودی حیات روی زمین توسط یک شی آسمانی موفق شد.

آزمایش تغییر مسیر سیارک دوقلو (DART) به هدف خود، صخره فضایی دیمورفوس، در ساعت 7:14 بعد از ظهر به وقت شرقی (2314 GMT)، 10 ماه پس از بلند شدن از کالیفرنیا در مأموریت پیشگام خود، برخورد کرد.

لوری گلیز، مدیر بخش علوم سیاره ای ناسا می گوید: «ما در حال وارد شدن به عصر جدیدی هستیم، دورانی که به طور بالقوه توانایی محافظت از خود را در برابر برخورد خطرناکی با یک سیارک داریم.

دیمورفوس – یک سیارک 530 فوتی (160 متری) که تقریباً از نظر اندازه با هرم مصر قابل مقایسه است – به دور برادر بزرگی به نام دیدیموس به طول نیم مایل می چرخد. قبلاً هرگز دیده نشده بود، “مهتاب” حدود یک ساعت قبل از برخورد به صورت یک ذره نور ظاهر شد.

شکل بیضی شکل و سطح صخره‌ای و پر از تخته سنگ در نهایت در چند دقیقه گذشته به وضوح قابل مشاهده بود زیرا DART با سرعت تقریباً 14500 مایل (23500 کیلومتر) در ساعت به سمت آن پرتاب شد.

دانشمندان و مهندسان ناسا زمانی که صفحه نمایش روی تصویر نهایی یخ زد و نشان می داد سیگنال از بین رفته و برخوردی وجود داشته است، با تشویق و تشویق مواجه شدند.

البته، این جفت سیارک هیچ تهدیدی برای سیاره ما ندارند زیرا هر دو سال یک بار به دور خورشید می گردند.

اما ناسا انجام این آزمایش را قبل از کشف نیاز واقعی مهم دانست.

ناسا امیدوار است با برخورد سر به دیمورفوس، آن را به مدار کوچکتری سوق دهد و 10 دقیقه از زمان لازم برای گردش به دور دیدیموس که در حال حاضر 11 ساعت و 55 دقیقه است، کم کند.

تلسکوپ های زمینی – که نمی توانند منظومه سیارکی را مستقیما ببینند، اما می توانند تغییر الگوهای نوری ناشی از آن را تشخیص دهند – باید یک دوره مداری قطعی را در روزها و هفته های آینده ارائه دهند.

اثبات مفهوم چیزی را به واقعیت تبدیل کرده است که قبلاً فقط در داستان های علمی تخیلی انجام می شد – به ویژه در فیلم هایی مانند آرماگدون و به بالا نگاه نکن.

– جامعه نجومی مملو از –

چند دقیقه پس از برخورد، انتظار می رفت ماهواره ای به اندازه توستر به نام LICIACube، که چند هفته پیش از DART جدا شده بود، از نزدیک محل عبور کند تا تصاویری از برخورد و پرتاب – سنگ پودر شده ای که در اثر برخورد به بیرون پرتاب می شود، بگیرد.

تصاویر LICACube در هفته ها و ماه های آینده بازگردانده خواهند شد.

همچنین در حال تماشای این رویداد: مجموعه ای از تلسکوپ ها، هم در زمین و هم در فضا – از جمله جیمز وب که اخیراً به کار گرفته شده است – که ممکن است قادر به دیدن یک ابر غبار روشن باشد.

این ماموریت با مشارکت بیش از سه ده تلسکوپ زمینی، از جمله اپتیکال، رادیو و رادار، جامعه جهانی نجوم را به وجد آورد.

کریستینا توماس، ستاره شناس سیاره ای DART، گفت: «تعداد زیادی از آنها وجود دارد، و از دست دادن آنها فوق العاده هیجان انگیز است.

در نهایت، زمانی که یک ماموریت ESA چهار سال بعد به نام Hera برای کاوش در سطح Dimorphos و اندازه‌گیری جرم آن که دانشمندان در حال حاضر فقط می‌توانند حدس بزنند، از راه برسد، تصویر کاملی از ظاهر این سیستم نشان داده خواهد شد.

– “زمینی ها می توانند بهتر بخوابند” –

تعداد بسیار کمی از میلیاردها سیارک و دنباله دار در منظومه شمسی ما به طور بالقوه برای سیاره ما خطرناک در نظر گرفته می شوند و انتظار نمی رود که هیچ کدام تا صد سال آینده یا بیشتر خطرناک باشند.

اما به اندازه کافی صبر کنید و این اتفاق خواهد افتاد.

ما این را از سوابق زمین شناسی می دانیم – برای مثال، سیارک Chicxulub با عرض شش مایل 66 میلیون سال پیش با زمین برخورد کرد و جهان را در زمستانی طولانی فرو برد که منجر به انقراض دسته جمعی دایناسورها و 75 درصد از همه گونه ها شد. .

در مقابل، سیارکی به اندازه دیمورفوس تنها می‌تواند تأثیرات منطقه‌ای مانند ویرانی یک شهر را ایجاد کند، البته با نیرویی بیشتر از هر بمب هسته‌ای در تاریخ.

میزان حرکت DART به دیمورفوس بستگی به این دارد که این سیارک صخره ای جامد است یا بیشتر شبیه به یک “تپه آشغال” سنگ هایی است که توسط گرانش متقابل به هم متصل شده اند – خاصیتی که هنوز مشخص نیست.

اگر آن را از دست می داد، ناسا دو سال دیگر شلیک می کرد و فضاپیما حاوی سوخت کافی برای عبور دیگر بود.

اما موفقیت آن اولین قدم به سوی جهانی است که قادر به دفاع از خود در برابر یک تهدید وجودی آینده است.

النا آدامز، مهندس سیستم های ماموریت DART، گفت: “من فکر می کنم زمینی ها می توانند بهتر بخوابند، من قطعاً این کار را خواهم کرد.”