تهدیدی برای زندگی! دانشمندان ناسا یک تهدید ستاره ای جدید برای سیارات شناسایی کرده اند

اخترشناسان با استفاده از داده‌های رصدخانه پرتو ایکس چاندرا ناسا و تلسکوپ‌های دیگر، تهدید جدیدی را برای حیات در سیاراتی مانند زمین شناسایی کرده‌اند: دوره‌ای که پرتوهای ایکس شدید از ستاره‌های منفجر شده می‌تواند سیاراتی را که بیش از ۱۰۰ سال نوری از ما فاصله دارند، تحت تأثیر قرار دهد.

این کشف که اخیراً در مجله Astrophysical منتشر شده است، پیامدهایی برای مطالعه سیارات فراخورشیدی و قابلیت سکونت آنها دارد.

این تهدید ناشی از برخورد موج انفجار یک ابرنواختر به گاز متراکم اطراف ستاره منفجر شده است. به گفته محققان، هنگامی که این برخورد اتفاق می افتد، می تواند دوز زیادی از اشعه ایکس ایجاد کند که ماه ها تا سال ها پس از انفجار به سیاره ای شبیه به زمین می رسد و می تواند برای چندین دهه ادامه داشته باشد.

آنها گفتند که چنین قرار گرفتن در معرض شدید می تواند باعث انقراض سیاره شود.

این مطالعه بر اساس مشاهدات پرتو ایکس از 31 ابرنواختر و پیامدهای آنها – بیشتر از رصدخانه پرتو ایکس چاندرا ناسا، ماموریت‌های سوئیفت و NuSTAR و XMM-نیوتن آژانس فضایی اروپا – است که نشان می‌دهد سیارات می‌توانند در معرض دوزهای کشنده تشعشع قرار بگیرند. حدود 160 سال نوری از ما فاصله دارد.

به گفته محققان، اگر جریانی از اشعه ایکس به یک سیاره مجاور برخورد کند، تابش می تواند به طور جدی شیمی جو سیاره را تغییر دهد.

به گفته آنها، برای سیاره ای مانند زمین، این فرآیند می تواند بخش قابل توجهی از ازن را که در نهایت از حیات در برابر تشعشعات خطرناک فرابنفش ستاره میزبان محافظت می کند، نابود کند.

بر اساس این مطالعه، همچنین می تواند منجر به مرگ طیف گسترده ای از موجودات، به ویژه موجودات دریایی در پایه زنجیره غذایی شود و منجر به انقراض شود.

محققان پس از سال‌ها قرار گرفتن در معرض پرتوهای ایکس ناشی از فعل و انفعالات ابرنواختر و تأثیر پرتوهای فرابنفش ستاره میزبان در سیاره‌ای شبیه زمین، می‌توانند مقدار زیادی دی اکسید نیتروژن تولید کنند که باعث ایجاد مه قهوه‌ای در جو می‌شود. گفت.

آنها گفتند که “سبز شدن” توده های زمین نیز می تواند به دلیل آسیب گیاهان رخ دهد.

در میان چهار ابرنواختر، SN 2010jl بیشترین اشعه ایکس را تولید کرد. نویسندگان تخمین می زنند که دوز کشنده اشعه ایکس را به سیارات مشابه زمین در فاصله کمتر از 100 سال نوری از ما ارسال کرده است.

شواهد قانع‌کننده‌ای وجود دارد – از جمله کشف یک نوع آهن رادیواکتیو در مکان‌های مختلف در سراسر جهان – مبنی بر اینکه ابرنواخترها در نزدیکی زمین بین ۲ تا ۸ میلیون سال پیش رخ داده‌اند.

محققان تخمین می زنند که این ابرنواخترها بین 65 تا 500 سال نوری از زمین فاصله دارند.

به گفته محققان، اگرچه زمین و منظومه شمسی در حال حاضر در فضای امنی از نظر انفجارهای ابرنواختری بالقوه قرار دارند، اما بسیاری از سیارات دیگر در کهکشان راه شیری اینگونه نیستند.

آنها گفتند که این رویدادهای پرانرژی به طور موثر مناطقی را در کهکشان راه شیری، که به عنوان منطقه قابل سکونت کهکشانی شناخته می شود، کوچک می کند، جایی که شرایط برای زندگی به گونه ای که ما می شناسیم، مطلوب خواهد بود.

از آنجایی که مشاهدات پرتو ایکس از ابرنواخترها، به ویژه در مورد انواعی که به شدت با محیط اطراف خود برهم کنش دارند، کمیاب است، محققان در پی انجام مشاهدات بعدی ابرنواخترهای متقابل ماه ها و سال ها پس از انفجار هستند.