شهاب سنگ Diablo Canyon که 50000 سال پیش به زمین برخورد کرد می تواند فناوری را متحول کند

درست زمانی که فکر کردیم دانشمان در مورد عناصر کافی است، یک شهاب سنگ 50000 ساله دانشمندان را با اکتشافاتی مبهوت کرد که پتانسیل تغییر فناوری را به همان شکلی که وجود دارد دارند. این شهاب سنگ شهاب سنگ Diablo Canyon نام دارد و مدتی است که مورد کنجکاوی محققان بوده است. اگرچه مشخص نیست که آیا این شهاب سنگ از منظومه شمسی ما آمده است یا از قسمتی دوردست کهکشان خارج شده است، آنچه در قلب خود حمل می کند چیزی است که قبلاً دیده نشده است. و یکی از آنها یک الماس فضایی است که این پتانسیل را دارد که فناوری موجود ما را متحول کند.

این شهاب سنگ برای اولین بار در سال 1891 در آریزونا، ایالات متحده آمریکا کشف شد. و داخل شهاب سنگ پر از الماس است. بر اساس گزارش Live Science، این ساختار شکل به هم پیوسته ای از گرافیت و الماس است و دارای خواص منحصر به فردی است که می تواند روزی برای ساخت انواع جدید الکترونیک و فناوری شارژ فوق سریع مورد استفاده قرار گیرد.

الماس فضایی در شهاب سنگ باستانی می تواند فناوری ما را تغییر دهد

الماس های یافت شده در این سنگ شبیه هیچ چیز روی زمین نیستند. در سیاره ما، الماس ها در عمق حدود 150 کیلومتری شکل می گیرند، جایی که دما تا حدود 1093 درجه سانتیگراد (2000 درجه فارنهایت) افزایش می یابد. در این فشار و دما، کربن به یک ساختار مکعبی تبدیل می شود و الماس به دنیا می آید. با این حال، الماس های موجود در شهاب سنگ باستانی ساختاری شش ضلعی دارند.

الماس های موجود در شهاب سنگ دیابلو کانیون، لونسدالیت نامیده می شوند و تنها در فشار و دمای بسیار بالاتر می توانند تشکیل شوند. دانشمندان با موفقیت آن را در آزمایشگاه ها بازسازی کردند، اما ایجاد آن در مقادیر زیاد آسان یا ارزان نخواهد بود. دانشمندان بر این باورند که این شهاب سنگ زمانی ایجاد شد که شهاب سنگ به زمین برخورد کرد و مقادیر زیادی گرما و فشار ایجاد کرد. اما همچنین به آنها ایمان می دهد که این الماس ها ممکن است در فضا فراوان باشند.

دانشمندان در حین بررسی این الماس ها ساختار عجیبی را نیز کشف کرده اند. آنها به جای لونسدالیت، رشدهایی از ماده کربنی دیگری به نام گرافن پیدا کردند که به الماس ها متصل می شود. بلوک سازنده گرافیت، گرافن، لایه ای به ضخامت یک اتم از اتم های کربن است که در یک شبکه شش ضلعی قرار گرفته اند. روی شبکه، رشدهایی که قبلا دیده نشده بودند، دیافیت نامیده می شوند. به گفته محققان، این دیافیت ها ساختار عجیبی از خود نشان می دهند که در آن لایه های آنها کاملاً در یک راستا قرار نمی گیرند و در تمام طول آنها گسل ایجاد می کنند.

گرافن ده برابر قوی‌تر و شش برابر سبک‌تر از فولاد است. اگرچه تحقیقات اولیه هنوز در حال انجام است، وجود دیافیت ها آن را به یک پیشنهاد جالب تبدیل می کند و نشان می دهد که الکترون های موجود در ساختار قابل دستکاری هستند.

کریستف سالزمن، یکی از نویسندگان مقاله ای که این تحقیق را تشریح می کند، می گوید: «از طریق رشد کنترل شده لایه به لایه سازه ها، باید بتوان موادی را طراحی کرد که هم فوق سخت و هم انعطاف پذیر هستند و دارای خواص الکترونیکی قابل تنظیم از هادی تا عایق هستند. در بیانیه ای گفته شده است.