32 دقیقه که مهم است! مسیر این سیارک توسط ناسا تغییر کرده است

آژانس فضایی آمریکا روز سه‌شنبه اعلام کرد، فضاپیمای ناسا که ماه گذشته عمداً با یک سیارک برخورد کرد، توانست ماه سنگی را از مسیر طبیعی خود به مداری سریع‌تر سوق دهد و این اولین باری است که بشر حرکت یک جرم آسمانی را تغییر می‌دهد.

ماموریت اثبات مفهوم 330 میلیون دلاری، که هفت سال در حال ساخت است، همچنین نشان دهنده اولین آزمایش در جهان از یک سیستم دفاعی سیاره ای است که برای جلوگیری از برخورد احتمالی شهاب سنگ با زمین در انتهای جهان طراحی شده است.

نتایج مشاهدات تلسکوپ که در یک نشست توجیهی ناسا در واشنگتن دی سی ارائه شد، تأیید کرد که پرواز آزمایشی انتحاری فضاپیمای DART در 26 سپتامبر به هدف اصلی خود دست یافته است: تغییر جهت یک سیارک از طریق نیروی جنبشی محض.

به گفته دانشمندان ناسا، اندازه‌گیری‌های نجومی در دو هفته گذشته نشان داده است که سیارک هدف کمی به سیارک مادر بزرگ‌تری که به دور آن می‌چرخد نزدیک‌تر شده و دوره مداری آن 32 دقیقه کوتاه شده است.

بیل نلسون، رئیس ناسا هنگام اعلام نتایج به خبرنگاران گفت: «این یک لحظه آبخیز برای حفاظت از سیاره و یک لحظه آبخیز برای بشریت است. انگار یک مجموعه فیلم بود، اما هالیوود نبود.»

برخورد ماه گذشته در فاصله 6.8 میلیون مایلی (10.9 میلیون کیلومتری) از زمین، در زمان واقعی از مرکز عملیات ماموریت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز (APL) در لورل، مریلند، جایی که فضاپیمای فضایی برای ناسا طراحی و ساخته شد، رصد شد.

هدف آسمانی DART یک سیارک تخم مرغی شکل به نام دیمورفوس، به اندازه یک استادیوم فوتبال بود که هر 11 ساعت و 55 دقیقه یک بار به دور یک سیارک مادری به نام دیدیموس (Didymos) می چرخید.

این پرواز آزمایشی با یک وسیله نقلیه ضربه ای DART که بزرگتر از یک یخچال نبود، با سرعتی در حدود 14000 مایل در ساعت (22531 کیلومتر در ساعت) به دیمورفوس برخورد کرد.

مقایسه اندازه‌گیری‌های قبل و بعد از برخورد جفت دیمورفوس- دیدیموس، زمانی که یکی دیگری را گرفت، نشان داد که دوره مداری به 11 ساعت و 23 دقیقه کوتاه شد و جسم کوچک‌تر ده‌ها متر نزدیک‌تر به والد خود برخورد کرد.

تکان دادن ممکن است

تام استاتلر، دانشمند برنامه DART ناسا، گفت که این برخورد همچنین باعث “لرزش کمی” دیمورفوس شد، اما مشاهدات بیشتری برای تایید آن مورد نیاز است.

لوری گلیز، مدیر بخش علوم سیاره ای ناسا، گفت که نتیجه “نشان می دهد که ما می توانیم یک سیارک بالقوه خطرناک با این اندازه را منحرف کنیم” اگر به موقع تشخیص داده شود. “تشخیص زودهنگام کلید اصلی است.”

دانشمندان ناسا می گویند که هیچ یک از دو سیارک درگیر و نه خود DART، مخفف Double Asteroid Redirection Test، خطری واقعی برای زمین ایجاد نمی کند.

اما نانسی چابات، رئیس هماهنگی DART در APL، گفت که دیمورفوس “به اندازه یک سیارک است که برای حفاظت از سیاره ها اولویت دارد.”

سیارکی به اندازه دیمورفوس، در حالی که قادر به ایجاد تهدید برای کل سیاره نیست، می تواند با یک ضربه مستقیم، یک شهر بزرگ را با خاک یکسان کند.

دانشمندان پیش بینی کردند که برخورد DART مسیر مداری دیمورفوس را حداقل 10 دقیقه کوتاه می کند، اما تغییر تنها 73 ثانیه را موفقیت آمیز تلقی می کنند. بنابراین تغییر واقعی بیش از نیم ساعت، با حاشیه عدم قطعیت مثبت یا منفی دو دقیقه، انتظارات را شکست داد.

ترکیب نسبتاً شل زباله‌هایی که به نظر می‌رسد دیمورفوس از آن تشکیل شده است ممکن است عاملی در میزان جابجایی سیارک در اثر برخورد DART باشد.

ناسا گفت که این برخورد هزاران ماده سنگی را از سطح سیارک به فضا پرتاب کرد که در تصاویر تلسکوپی به صورت یک ابر زباله بزرگ قابل مشاهده است و یک اثر پس زدگی ایجاد کرد که به نیروی وارد شده بر دیمورفوس توسط خود برخورد افزود.

DART که توسط یک موشک SpaceX در نوامبر 2021 پرتاب شد، بیشتر سفر خود را تحت هدایت کنترلرهای پرواز روی زمین انجام داد و کنترل آن در ساعات پایانی سفر به سیستم ناوبری خودران سفینه واگذار شد.

دیمورفوس و دیدیموس در مقایسه با سیارک فاجعه بار Chicxulub که حدود 66 میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد، کوچک هستند و حدود سه چهارم گونه های گیاهی و جانوری جهان از جمله دایناسورها را از بین برد.

به گفته دانشمندان ناسا و کارشناسان حفاظت از سیاره، سیارک‌های کوچک‌تر بسیار رایج‌تر هستند و در آینده نزدیک نگرانی‌های نظری بیشتری را به دنبال خواهند داشت، و جفت دیدیموس را برای اندازه‌شان سوژه‌های آزمایشی مناسبی می‌سازد.

علاوه بر این، نزدیکی نسبی این دو سیارک به زمین و پیکربندی دوقلو، آنها را برای ماموریت DART ایده آل کرده است.

قمر دیمورفوس یکی از کوچکترین اجرام نجومی است که نام دائمی دارد و یکی از 27500 سیارک شناخته شده نزدیک به زمین در هر اندازه است که توسط ناسا ردیابی شده است. اگرچه هیچ یک از آنها به عنوان خطر قابل پیش بینی برای بشریت شناخته نشده است، ناسا تخمین می زند که تعداد بیشتری از سیارک های نزدیک به زمین کشف نشده باقی مانده اند.