آیا یک جسم نزدیک به زمین می تواند خطرناک باشد؟ اینگونه است که ناسا می خواهد دنباله دارهای ترسناک، سیارک ها را متوقف کند

کهکشان ها، سیارات، ستارگان، خورشید، سیارک ها، ماه ها و غیره! فضا پر از اجسام بسیار است. حتی هر شیء یک شیء نزدیک دیگر دارد. زمین همچنین اجسامی در نزدیکی خود دارد که حتی گاهی اوقات به دلیل کشش گرانشی آن به سیاره جذب می شوند. با این حال، هر جسم نزدیک به زمین خود را به سطح سیاره نمی رساند. جسم باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا از آتشی که شروع به ورود به جو زمین می کند جان سالم به در ببرد. اما صبر کنید، آیا می دانید یک جرم نزدیک به زمین چیست؟

سیارک یا دنباله‌داری که می‌تواند از فاصله 30 میلیون مایلی یا 50 میلیون کیلومتری مدار زمین عبور کند، به عنوان یک جرم نزدیک به زمین یا NEO شناخته می‌شود. به گفته ناسا، “یک شی نزدیک به زمین (NEO) یک سیارک یا دنباله دار است که مدار آن را در فاصله تقریباً 121 میلیون مایلی (195 میلیون کیلومتری) خورشید قرار می دهد، به این معنی که می تواند از حدود 30 میلیون مایل (50 میلیون کیلومتر) عبور کند. از مدار زمین.”

ناسا همچنین به اطلاع می رساند که اکثر NEO هایی که وارد جو زمین می شوند قبل از رسیدن به سطح متلاشی می شوند (و روزانه بیش از 100 تن ذرات غبار در جو زمین متلاشی می شوند)، آن NEO هایی که بزرگتر از حدود 98 تا 164 فوت (30 تا 50) هستند. متر) از نظر اندازه و می تواند آسیب گسترده ای در داخل و اطراف سایت های ضربه ایجاد کند. یک جسم بالقوه خطرناک (PHO) یک جسم نزدیک به زمین است که مدار آن آن را به 4.7 میلیون مایل (7.5 میلیون کیلومتر) از مدار زمین می رساند و بیشتر از 500 فوت (140 متر) است.

همچنین بخوانید: سیارک ها، دنباله دارها، طوفان های خورشیدی را فراموش کنید، ناسا در مورد آن هیجان زده است

شاید بتوان دانست که مانند سیارات، سیارک ها و دنباله دارها نیز به دور خورشید می چرخند. برخی از قمرهای کوچکتر سیارات دیگر ممکن است سیارک گرفته شوند. بیشتر سیارک ها در به اصطلاح “کمربند اصلی” بین مریخ و مشتری قرار دارند. بیشتر سیارک‌های نزدیک به زمین از قسمت داخلی کمربند اصلی می‌آیند، جایی که طی ده‌ها میلیون سال، مدار آنها تحت تأثیر گرانشی مشتری و مریخ، و برخی از آنها با برخوردهای متقابل تغییر کرده است.

چند بار اجرام نزدیک به زمین به زمین نزدیک می شوند

سیارک های کوچکی به اندازه چند متر شناسایی می شوند که چندین بار در ماه از مدار زمین و ماه عبور می کنند. شهاب‌سنگ‌ها – قطعات بسیار کوچکی از سیارک‌ها و دنباله‌دارها با اندازه کمتر از 3 فوت (1 متر) – تقریباً هر روز با جو زمین برخورد می‌کنند و منفجر می‌شوند و باعث رویدادهای درخشان شهاب‌سنگ‌هایی می‌شوند که مردم در شب می‌بینند و گاهی اوقات بقایایی – شهاب‌سنگ‌ها – روی زمین باقی می‌مانند. ناسا گفت: مرکز تحقیقات NEO آزمایشگاه پیشرانه جت جداول نزدیکی را حفظ می کند که هر روز به روز می شوند.

علاوه بر این، تا به امروز، هیچ سیارکی شناخته شده خطر برخورد با زمین را در 100 سال آینده ندارد. بالاترین خطر برخورد برای یک سیارک شناخته شده 1 در 714 احتمال برخورد با سیارکی به نام 2009 FD در 2185 است. این به این معنی است که احتمال برخورد آن در آن زمان کمتر از 0.2 درصد است. ناسا گفت: “سیارکی که ناسا از نزدیک در حال مطالعه آن است، به نام Bennu، 1/2700 احتمال دارد که بین سال های 2175 تا 2195 به زمین برخورد کند. فضاپیمای OSIRIS-REx قبل از نمونه برداری از مواد سیارکی، مطالعه 2 ساله بننو را تکمیل خواهد کرد. از سطح آن و آن را به زمین تحویل می دهد.”

همچنین بخوانید: تلسکوپ فضایی جیمز وب، مشتری درخشان را در نمای فروسرخ خود ثبت می کند

چگونه می توانیم از برخورد یک سیارک به زمین جلوگیری کنیم؟

در حال حاضر، برخورد یک سیارک تنها فاجعه طبیعی است که ناسا می تواند از آن جلوگیری کند. روش‌های مختلفی وجود دارد که ناسا برای منحرف کردن یک سیارک در مسیری به سمت زمین مطالعه می‌کند. یکی از این تکنیک ها تراکتور گرانشی نامیده می شود – این شامل یک فضاپیما است که با یک سیارک ملاقات می کند (اما نه روی سطح آن فرود می آید) و موقعیت نسبی و بهینه خود را حفظ می کند تا از جاذبه گرانشی متقابل بین ماهواره و سیارک به آرامی استفاده کند. تغییر مسیر سیارک

ضربه‌گیر جنبشی در حال حاضر ساده‌ترین و بالغ‌ترین روش دفاع از سیارک‌ها است. در این تکنیک، فضاپیمایی به فضا پرتاب می شود که به سادگی با سرعت چند کیلومتر در ثانیه به سیارک برخورد می کند. در مورد انحراف NEO، روش‌های انفجاری هسته‌ای آخرین راه حل در نظر گرفته می‌شوند، اگرچه ممکن است در جلوگیری از یک رویداد فاجعه‌آمیز مؤثرتر باشند. هنگامی که زمان هشدار کوتاه است یا سیارک بزرگ است، استقرار یک دستگاه هسته ای موثرترین گزینه است.