یک ابرنواختر به ما اجازه می دهد تا منشأ عناصر موجود در جهان را درک کنیم: کاوش

یک ابرنواختر یک انفجار ستاره ای است که زمانی رخ می دهد که برخی از ستاره های واقعا عظیم به زندگی خود پایان می دهند. در این پایان خشونت آمیز، ستاره با استفاده از یک موج ضربه ای مواد را از لایه های بیرونی خود بیرون می زند و به ما امکان می دهد عناصر مختلفی را که از آنها تشکیل شده است ببینیم.

تیم تحقیقاتی مدلی از میدان گرانشی کهکشان را توسعه دادند که به عنوان یک عدسی عمل می کرد و بدین ترتیب می توان تشخیص داد که نور حاصل از این سه تصویر در طول سه مسیر مختلف حرکت می کند که چندین روز از هم فاصله دارند. این سه رنگ به دست آمده در تصاویر را توضیح می دهد زیرا با انبساط و سرد شدن گاز موجود در ابرنواختر، تغییر در رنگ ساطع شده رخ می دهد. هر چه دما بالاتر باشد، نور ساطع شده آبی تر خواهد بود و با کاهش دما، نور ساطع شده به سمت قرمز متمایل می شود. بنابراین تصویر آبی یک عکس فوری از ابرنواختر چند ساعت پس از انفجار ستاره است، در حالی که تصاویر سبز و قرمز به ترتیب مربوط به 2 و 8 روز پس از انفجار است.

این اطلاعات امکان تعیین شعاع ستاره منفجر شده را فراهم کرد. این یک ابرغول سرخ با شعاع 500 برابر خورشید بود و 11.5 میلیارد سال پیش، مدت ها قبل از تولد زمین، به ویژه در زمانی که تصور می شود کهکشان ما شکل گرفته است، منفجر شد. تصاویر این ابرنواختر که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است، توسط میدان گرانشی یک کهکشان مجاور که به عنوان یک عدسی عمل می کند و به ما امکان می دهد بسیار بیشتر از هر ابرنواختر محلی در کهکشان های مجاور را در فاصله و زمان ببینیم، بسیار بزرگ شده است.

مطالعه انفجارهای این ستارگان ابرغول سرخ با درک کنونی از چگونگی ایجاد عناصر اتمی سنگین‌تر در داخل ستاره‌ها و در طی انفجارهای ابرنواختری مطابقت دارد: عناصری که در داخل ستارگان ساخته شده‌اند در این انفجارهای ابرنواختری آزاد می‌شوند تا به نسل بعدی تبدیل شوند. گاز و موادی که منظومه های خورشیدی و حیاتی که ما می شناسیم از آنها ایجاد شده است. بدون این انفجارها، گاز موجود در کهکشان‌های امروزی فقط شامل هیدروژن و هلیوم تشکیل‌شده در طول انفجار بزرگ می‌شود و از حیات پیچیده‌ای که به عناصر شیمیایی سنگین‌تر دیگری نیاز دارد، پشتیبانی نمی‌کند. علاوه بر این، این ابرنواختر رصد شده از طریق عدسی گرانشی نشان می‌دهد که رویدادی که در کیهان دور اتفاق می‌افتد را می‌توان چندین بار مشاهده کرد، بنابراین در اصل می‌توانیم ابزارهای خود را از قبل متمرکز کنیم تا نمای دقیقی از انفجار ستاره‌ای در حال حرکت ابرنواختری داشته باشیم.