تلسکوپ فضایی جیمز وب برای اولین بار آب را در نزدیکی جهان های سنگی شناسایی کرد

در طول سال‌ها، محققان سیارات سنگی و سیارات فراخورشیدی را برای وجود یا آثاری از آب مورد مطالعه قرار داده‌اند. و برای اولین بار، ستاره شناسان کشف کردند که برخی از سیارات سنگی می توانند مقدار زیادی آب داشته باشند. اکنون دانشمندان بر این باورند که شواهد حاکی از دخالت آب به عنوان یک جزء کلیدی در هنگام تولد سیارات سنگی است.

طبق گزارشی که توسط space.com منتشر شده است، آب روی زمین به دلیل بمباران سیارک‌های حامل آب سطح زمین جوان ما وجود دارد. اکنون، در مطالعه‌ای اخیر، دانشمندان سیارات سنگی با نشانه‌هایی از آب را کشف کرده‌اند که در نزدیکی مرکز قرص سیاره‌ساز قرار دارند.

درباره PDS 70

PDS 70 حدود 370 سال نوری از زمین فاصله دارد. PDS 70 حدود 5.4 میلیون سال سن دارد و خورشید حدود 4.6 میلیارد سال سن دارد و جرم آن حدود سه چهارم PDS 70 است.

به گفته نویسنده اصلی، جولیا پروتی، اخترفیزیکدان در موسسه ماکس پلانک برای نجوم در هایدلبرگ، “PDS 70 ستاره ای مانند خورشید ما است، فقط جوان تر و خنک تر است. با مشاهده آن، می‌توانیم نحوه تشکیل سیارات منظومه شمسی و ترکیب شیمیایی آنها را قبل از تشکیل کامل ردیابی کنیم.”

محققان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا، آب را در دیسک داخلی سیستم PDS 70 یافتند. سیاره توسط گاز و غبار احاطه شده بود، زیرا آب به شکل بخار داغ با دمای تخمینی حدوداً حدوداً تخمین زده شده بود. 330 درجه سانتیگراد.

بر اساس یافته های منتشر شده، یک سیاره سنگی در اطراف PDS 70 می تواند از این حجم عظیم آب در منطقه مرکزی استفاده کند که می تواند امکان سکونت در آینده را نیز ایجاد کند.

با این حال، دانشمندان قبلاً چنین سیاراتی را برای آب مورد بررسی قرار داده بودند، اما هیچ سرنخی تا PDS 70 پیدا نشد. این امر باعث شد ستاره شناسان حدس بزنند که تابش شدید ستاره های تازه متولد شده می تواند مقدار قابل توجهی آب را از بین ببرد. با این حال، این یافته ها اکنون این نظریه را مورد تردید قرار می دهد.

تاکنون دانشمندان دو دلیل برای وجود آب ذکر کرده اند، این احتمال وجود دارد که آب در هنگام تشکیل سیستم PDS 70 توسط یک سحابی غنی از آب در برابر تشعشعات محافظت شده باشد. همچنین، ترکیبی از اکسیژن و گاز هیدروژن که وارد لبه‌های بیرونی دیسک PDS 70 شده است، ممکن است بخار آب تولید کرده باشد که ممکن است سپس به سمت ستاره حرکت کند.