فیزیکدانی که قطعات کروی یک شهاب سنگ را کشف کرده است، ادعا می کند که ممکن است از یک فضاپیمای بیگانه آمده باشند.
آوی لوب، فیزیکدان دانشگاه هاروارد در ایالات متحده، 50 قطعه کوچک آهن کروی شکل را از کف اقیانوس آرام کشف کرده است که به ادعای او ممکن است مواد یک فضاپیمای بیگانه بین ستاره ای باشد.
لوب کشف خود را با عبور از یک گلوله آتشین در ژانویه 2014 مرتبط دانست. این شهاب توسط حسگرهای وزارت دفاع ایالات متحده مشاهده شد که تمام اجسام وارد شده به جو زمین را ردیابی می کند. ثبت شد که سریعتر از بسیاری از شهاب ها حرکت می کند و در نهایت بر فراز اقیانوس آرام جنوبی در نزدیکی پاپوآ گینه نو متلاشی می شود.
این شی توسط مرکز اکتشافات اجسام نزدیک به زمین (CNEOS) ناسا انجام می شود. نام رسمی این شهاب CNEOS 20140108 است و به آن IM1 (شهاب بین ستاره ای) نیز می گویند.
یک جهش علمی بسیار بزرگ از مشاهده یک گلوله آتشین تا ادعای اینکه یک فضاپیمای بیگانه است وجود دارد. شواهدی که لوب ادعای خود را بر اساس آن استوار می کند چیست؟ و چقدر احتمال صحت دارد؟
“اوموآموآ، یک دنباله دار بین ستاره ای
ما قبلا حداقل یک بازدید کننده از فضای بین ستاره ای داشته ایم – دنباله دار Oumuamua.
ظهور 1I/2017U1، نام رسمی Oumuamua، مطمئناً یک رویداد غیرعادی بود. این جرم در سال 2017 هنگام خروج از منظومه شمسی مشاهده شد. مسیر حرکت آن با مدارهای تقریباً دایره ای سیارات و مدارهای بیضی شکل دنباله دارها متفاوت است.
مسیر این دنباله دار با دانشمندان کشف شد که بسیار فراتر از بیرونی ترین لبه های منظومه شمسی آمده است.
دانشمندان هیجان زده بودند، اما در عین حال مجذوب شدند – اگرچه شکل آن در دوربین ثبت نشد، اما نحوه برخورد نور از آن در حین چرخش نشان می‌دهد که وقتی از کناره یا روی بشقاب دیده می‌شود، شکل عجیبی شبیه سیگار برگ دارد. وقتی از بالا به آن نگاه می‌شود. .
در مقاله ای متفکرانه که در سال 2018 نوشته شد، لوب حدس زد که «اوموآموا ممکن است منشأ مصنوعی به جای طبیعی داشته باشد – محصول یک تمدن بیگانه.
او پیشنهاد کرد که ما همچنان به دنبال زباله های بین ستاره ای در منظومه شمسی باشیم.
در تعقیب چنین زباله هایی، تیم لوب پایگاه داده CNEOS را مورد بازجویی قرار دادند و به دنبال اجرام با ویژگی های مداری غیرعادی بودند. سپس CNEOS 20140108 را کشف کردند و بر اساس سرعت بالای آن، فرض کردند که این یک شهاب بین ستاره‌ای است – نام ساده‌تر IM1 را به آن دادند.
با مدل‌سازی مسیر گلوله آتشین، لوب منطقه خاصی از اقیانوس آرام جنوبی را شناسایی کرد که معتقد بود زباله‌های IM1 در آنجا رسوب می‌کنند. پس از یک عملیات لایروبی در منطقه با یک آهنربای قوی، او اکنون ادعا می کند که موادی از IM1 پیدا کرده است.
اما احتمال اینکه او تا به حال زباله های بین ستاره ای واقعی را پیدا کند، چقدر است و اصلاً به یک فضاپیما اهمیت نمی دهد؟
گوی های فضایی؟
کره های فلزی کشف شده حدود نیم میلی متر قطر دارند. غیرممکن نیست که آنها منشأ فرازمینی داشته باشند: چندین سفر قبلی گوی هایی را از فضا در کف دریا پیدا کرده اند.
اولین اکتشاف برای یافتن چنین نمونه‌هایی HMS Challenger در سال‌های 1872-1876 بود.موادی که از کف اقیانوس بیرون آمد حاوی قطرات فلزی زیادی بود که در آن زمان کاملاً دقیق به عنوان “کره‌های فضایی” توصیف می‌شدند.
قطرات از فضا کروی هستند زیرا از مواد مذاب جدا شده از سطح شهاب سنگ ها هنگام عبور از جو جامد می شوند.
اکتشافات بعدی در قرن بیستم نیز کره های فضایی را در کف اقیانوس پیدا کردند، اما شناسایی آنها دشوارتر شد. این به این دلیل است که در 150 سال پس از اکسپدیشن چلنجر، میزان آلودگی روی زمین افزایش یافته است.
در سال 1872، انقلاب صنعتی در اروپا در مراحل ابتدایی بود و در نیمکره جنوبی تقریباً وجود نداشت. بنابراین، آلودگی هایی مانند “خاکستر بادی” (ضایعات ناشی از سوزاندن زغال سنگ) و ذرات ناشی از وسایل نقلیه حداقل است. بسیاری از این آلاینده ها نیز از نظر ظاهر کروی و از نظر ترکیب فلزی هستند.
امروزه محصولات حاصل از فرآیندهای صنعتی و وسایل نقلیه در همه جا وجود دارد. بنابراین، بدون تجزیه و تحلیل ترکیبی واقعی کره ها و مقایسه با تجزیه و تحلیل شهاب سنگ ها (و آلاینده های رایج زمینی)، نمی توان آنها را به عنوان فرازمینی شناسایی کرد.
در میان ستارگان؟
اما لوب فکر نمی‌کند که این ماده فقط از فضا است، بلکه فکر می‌کند که از فضای بین‌ستاره‌ای است – با این ادعا که “این ممکن است اولین باری باشد که انسان‌ها مواد بین ستاره‌ای را لمس می‌کنند.”
این به سادگی درست نیست. ما مواد بین ستاره ای فراوانی روی زمین داریم. برخی از آن تقریباً به طور قطع در ته اقیانوس هستند، اما نه به شکل جمع آوری شده توسط Loeb.
ماده بین ستاره ای که من در مورد آن صحبت می کنم انواع مختلفی دارد.
ستاره شناسان به خوبی می دانند که محیط بین ستاره ای – فضای بین ستاره ها – خالی نیست، بلکه حاوی چندین مولکول مختلف است که بسیاری از آنها آلی هستند (از زنجیره یا حلقه های کربن تشکیل شده اند).
برخی از این مولکول ها در منطقه ای از فضا که منظومه شمسی شروع به شکل گیری می کند مخلوط می شوند. خود ستارگان نیز در حین تکامل یا انفجار به عنوان ابرنواختر، موادی را به محیط بین ستاره ای کمک کردند. برخی از این مواد به صورت الماس های ریز یا یاقوت کبود – خاطرات نادری از ستارگانی که قبل از تولد خورشید می زیسته اند و می مرده اند. این دانه‌ها بخشی از ابر غباری شدند که برای تشکیل منظومه شمسی فروریخت و در نهایت در شهاب‌سنگ‌ها به زمین منتقل شدند.
سفینه فضایی بیگانه؟
شواهد لوب مبنی بر وجود منبع فرازمینی این ماده – هرگز به منشا بین ستاره ای اهمیت نمی دهد – کاملا متزلزل است. او کره های فلزی پیدا کرده است. برای اینکه من (و بسیاری دیگر) بپذیریم که این گوی ها فرازمینی هستند، به شواهد تحلیلی سختی نیاز دارم.
ترکیب آنها چیست؟ سنشون چنده؟ آیا می توانیم آلاینده های زمینی را رد کنیم؟ آیا می توانیم بقایای مواد فرازمینی در منظومه شمسی را رد کنیم؟
به سؤال اول در مورد ترکیب پاسخ داده شده است: تجزیه و تحلیل کره ها نشان می دهد که آنها عمدتاً آهن هستند و مقدار کمی فلز دارند.
می دانیم که شهاب های منظومه شمسی ما حاوی آهن و نیکل هستند که منعکس کننده فراوانی نسبی این فلزات در خورشید است.
اما گوی‌ها ظاهراً حاوی مقادیر «ناچیز» نیکل هستند – که نشان می‌دهد تقریباً به طور قطع از شهاب‌های منظومه شمسی نیستند. با این حال، این ثابت نمی کند که آنها بین ستاره ای هستند – فقط احتمال اینکه آنها آلاینده های زمینی باشند را بیشتر می کند.
قانع‌کننده‌ترین شواهد می‌تواند اندازه‌گیری سن گوی‌های مسن‌تر از خورشید باشد – که آنها را بین ستاره‌ای تشخیص می‌دهد.
و این شگفت‌انگیز خواهد بود، اما لزوماً آنها را به‌عنوان منشأ مصنوعی و نه طبیعی شناسایی نمی‌کند. من مطمئن نیستم که چه شواهدی برای این کار به اندازه کافی قانع کننده خواهد بود – شاید امضای مهندس بیگانه ای که سفینه فضایی را ساخته است؟